VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
Dat Het Hof van Cassatie niet over de grond van de zaak dient te oordelen, deed hieraan
geen afbreuk (ter zake verwijst Verzoekster nogmaals naar het arrest Borgers van Uw
Hof 21 ).
185. Wat betreft de schijn of indruk van partijdigheid die Verzoekster in casu dient aan te tonen,
kan er volledigheidshalve nog worden op gewezen dat de heer Londers zich, in zijn
hoedanigheid van Eerste Voorzitter van het Hof van Cassatie, ter verantwoording van zijn
initiatief bestaande in de opstelling en overmaking van zijn nota d.d. 19 december 2008
aan de Voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers (waarin hij het vermoeden
van onschuld van Verzoekster manifest heeft geschonden) niet op enige wettelijke basis
heeft gesteund, en evenmin op een vaststaand gegeven, maar op een “indruk” van
politieke beïnvloeding van de magistratuur (“In die omstandigheden werd minstens de
indruk gewekt dat door de tussenkomst van de procureur-generaal, op verzoek van de
minister van Justitie, de twee magistraten van de 18de kamer onder druk werden gezet
en er naar gestreefd wordt de zaak opnieuw te laten behandelen door een volledig
anders samengestelde zetel en zo "de dramatische wending" af te wenden.”; geciteerd
door Verzoekster op pagina 27 van de voor het Hof van beroep te Gent regelmatig
genomen syntheseconclusie van Verzoekster).
186. Verzoekster kon aldus niet anders dan m.b.t. de verenigbaarheid van de huidige
procedure met artikel 6 E.V.R.M. een formeel en uitdrukkelijk voorbehoud maken vermits,
enerzijds, het instellen van een wrakingsprocedure zou veronderstellen dat één of
meerdere raadsheren van Het Hof van Cassatie omwille van de bedoelde gewettigde
verdenking niet zouden kunnen zetelen, maar (de) andere raadsheren wel, terwijl de
problematiek van de (schijnbare) partijdigheid en omwille van de hierboven uiteengezette
redenen Het Hof van Cassatie als rechtsinstantie en aldus (ook) alle raadsheren van Het
Hof van Cassatie aangaat en, anderzijds, een eventuele procedure van de verwijzing van
de éne rechtbank naar de andere, zoals bedoeld in de artikelen 542 e.v. Sv., niet op Het
Hof van Cassatie van toepassing is en hoe dan ook geen relevantie zou kunnen hebben,
daar er slechts één Hof van Cassatie bestaat en de zaak dus niet naar een ander Hof van
Cassatie zou kunnen worden verwezen.
Immers, geen enkele voorhanden procedure naar Belgisch recht liet toe om de bezwaren
van Verzoekster op deugdelijke wijze te berechten.
Bijgevolg verzocht Verzoekster het Hof van Cassatie om vast te stellen dat het zich
overeenkomstig artikel 6 E.V.R.M. in de onmogelijkheid bevindt om met de vereiste schijn
van onpartijdigheid en onafhankelijkheid over de huidige zaak te oordelen, en om de zaak
vervolgens over te maken aan het Parket-generaal teneinde te handelen als naar recht.
Verzoekster benadrukte voor het Hof van Cassatie dat het overigens zou strijden met
zowel de letter als de geest van het E.V.R.M. om, net zoals het Hof van beroep te Gent in
het arrest van het hof van beroep van Gent dd. 14 september 2011 heeft gedaan, de zaak
van Verzoekster te reduceren tot een eventueel verzoek tot schadevergoeding aan Uw
21 Zie E.H.R.M. 30 oktober 1991, Borgers t./ België, http://www.echr.coe.int, § 27 in fine.
119