VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
uitgesloten dat over het al dan niet bestaan van het misdrijf dat aan concluante
ten laste wordt gelegd, namelijk de schending van het beroepsgeheim en het
geheim van het beraad, nog een geding kan worden gevoerd dat ogenschijnlijk
nog een eerlijk strafproces kan worden genoemd. Het is immers onmogelijk om te
beweren dat nog abstractie kan gemaakt worden van de veroordeling voor dat
misdrijf die reeds werd uitgesproken door de hoogste magistraten van het land en
het beeld dat daardoor bij alle geledingen van de rechterlijke macht en bij het
publiek is ontstaan.”; zie pagina 38 van de regelmatig genomen
syntheseconclusie van Verzoekster).
Verzoekster heeft derhalve in haar regelmatig genomen syntheseconclusie (voor het Hof
van beroep) uitdrukkelijk en herhaaldelijk op basis van objectieve gronden aangevoerd
dat de schijn van partijdigheid zich niet alleen uitstrekte tot de eerste kamer van het Hof
van beroep te Gent, maar evenzeer tot alle andere geledingen van de rechterlijke macht,
zijnde dus ook de andere hoven van beroep evenals Het Hof van Cassatie.
196. Door in casu te stellen dat Verzoekster niet de “geijkte” wrakingsprocedure zou hebben
aangewend, dat Verzoekster niet heeft opgeworpen dat het vermoeden van onschuld
door het Hof van beroep te Gent werd geschonden, dat eventuele schendingen van het
vermoeden van onschuld voor het “Europees Mensenrechtenhof” tot een
schadevergoeding aanleiding zouden kunnen geven, dat een eventuele schending van
het vermoeden van onschuld door anderen dan het Hof van beroep te Gent in beginsel
niet dient te leiden tot de onontvankelijkheid van de strafvordering voor dit Hof, dat dit
enkel het geval zou zijn indien de aangehaalde schending een ontoelaatbare invloed op
dit Hof zou hebben uitgeoefend waardoor dit Hof bij de beoordeling van de ten laste
gelegde feiten niet anders zou kunnen besluiten dan tot een schuldigverklaring van de
beklaagde(n), dat het Hof van beroep te Gent zich geenszins gehouden acht door de
verklaringen, uitlatingen en geschriften van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie
naar aanleiding van de zogenaamde Fortis-zaak en dat moet worden uitgegaan van het
principe dat de magistraten geacht worden bestand te zijn tegen de beeldvorming in deze
zaak die uitgaat van publieke verklaringen van partijen, betrokken derden of louter derden
of die uitgaat van de media (zie pagina 68, randnr. 4.3.2 van het arrest van het hof van
beroep van Gent dd. 14 september 2011), miskent het arrest van het hof van beroep van
Gent dd. 14 september 2011 aldus de betekenis en de draagwijdte van het beginsel van
de objectieve onpartijdigheid, overeenkomstig hetwelk er in hoofde van een strafrechter,
rekening houdend met de concrete omstandigheden, zelfs geen objectieve schijn van
partijdigheid mag bestaan (schending van artikel 6.1 E.V.R.M., artikel 14.1 I.V.B.P.R., het
algemeen rechtsbeginsel van het recht van verdediging, het algemeen rechtsbeginsel van
de onafhankelijkheid en de onpartijdigheid van de strafrechter en het algemeen
rechtsbeginsel van het vermoeden van onschuld).
197. Overeenkomstig artikel 6.1 E.V.R.M. en het algemeen rechtsbeginsel van het recht op de
behandeling van zijn zaak door een onpartijdige rechter, mag een rechter geen
vooroordeel hebben omtrent het gelijk of ongelijk van een partij, zonder zich om de
waarheid te bekommeren (d.i. de zgn. “subjectieve onpartijdigheid”), en mag er evenmin
enige twijfel of schijn bestaan dat de rechter een vooroordeel zou hebben, zelfs al zou hij
128