VERZOEKSCHRIFT

274. Op 9 maart 2009 bezorgde de heer Kamervoorzitter Paul BLONDEEL, die het beruchte
arrest van 12 december 2008 uitsprak, eigenhandig aan de leden van de parlementaire
onderzoekscommissie een nota waarin hij beschreef hoe het beraad in de Fortis-zaak
volgens hem is gevoerd en welke feiten er zich volgens hem hebben voorgedaan in de
aanloop van de uitspraak (zie randnummer 128).
9191/1288432.1
Zijn nota heeft de heer Kamervoorzitter Paul BLONDEEL in een zelfde beweging aan de
krant De Standaard bezorgd zodat heel de publieke opinie kennis kon nemen van de
verwijten die hij aan Verzoekster richtte (onwil, geveinsde ziekte, schending van het
beroepsgeheim, organisatrice van lekken naar de regering etc.).
De Belgische rechtsorde verleent aan Verzoekster geen enkele mogelijkheid om voor
welke instantie ook, tegen dergelijk initiatief, dat de schending van het beroepsgeheim
van de heer Kamervoorzitter Paul BLONDEEL impliceert (zonder dat kan worden
beweerd dat de heer Kamervoorzitter Paul BLONDEEL een exacte weergave van de
feiten heeft gedaan), op te treden. Er is in de Belgische rechtsorde geen procedure
voorhanden die de werking van de parlementaire onderzoekscommissie kan bijsturen,
Verzoekster kon enkel lijdzaam toezien hoe de aanval op Verzoekster werd voortgezet.
De commissie besloot echter bij haar standpunt te blijven en besliste om geen magistraat
die in de Fortis-zaak was opgetreden, te horen. Door aldus te handelen heeft de
parlementaire onderzoekscommissie artikel 6 geschonden doordat aan Verzoekster het
recht op tegenspraak werd ontnomen.
Indien de parlementaire onderzoekscommissie besliste om geen magistraat betrokken bij
de zgn. Fortis-zaak te horen, dan staat in ieder geval vast dat die benadering door de
parlementaire onderzoekscommissie op zeer eenzijdige en eigenzinnige wijze werd
ingevuld. Alhoewel zij in de eerste plaats betrokken partij waren bij de gebeurtenissen die
de commissie moest onderzoeken, werden de heer Eerste voorzitter van het Hof van
Cassatie Ghislain LONDERS en de heer Eerste voorzitter van het hof van beroep van
Brussel Guy DELVOIE in de commissie zeer prominent aan het woord gelaten, waarbij de
schijn werd gewekt dat zij –in tegenstelling tot andere magistraten die niet werden
uitgenodigd (zoals Verzoekster)-, niets verkeerd hadden gedaan. Aldus heeft de
commissie blijk gegeven van vooringenomenheid (schending van artikel 6, §2 van het
Verdrag) ten nadele van Verzoekster en bijgedragen tot de beeldvorming dat Verzoekster
schuldig was. Door aldus te handelen, heeft Verzoekster wat lastens haar werd verklaard,
niet kunnen tegenspreken (schending van artikel 6, §3) voor een onafhankelijke en
onpartijdige rechter (schending van artikel 6, §1 van het Verdrag).
Dat de parlementaire onderzoekscommissie niet enkel selectief maar ook voorbarig te
werk is gegaan, blijkt ook uit het gegeven dat (i) de telastelegging die uiteindelijk werd
weerhouden lastens Verzoekster niets heeft te maken met wat haar initieel werd verweten
en dat (ii) de aantijgingen die initieel haar echtgenoot betroffen nooit voortgang hebben
gevonden in een telastelegging of welke procedure dan ook. Dat deparlementaire
onderzoekscommissie selectief en voorbarig te werk is gegaan heeft evenwel tot gevolg
177