VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
même approche doit être suivie en matière de déclarations faites par les autorités
publiques (voir, mutatis mutandis, Butkevičius c. Lituanie précité, § 49). En effet, le
fait que les propos en question soient tenus sous une forme interrogative ou
dubitative, ne suffit pas pour les soustraire de l'emprise de l'article 6 § 2 ; au cas
contraire, il lui manquerait son caractère effectif. Ce qui importe aux fins d'application
de la disposition précitée, c'est le sens réel des déclarations en question, et non leur
forme littérale. » 15 ;
dat de concrete woordkeuze gemaakt door de organen van de Staat die verklaringen
afleggen vooraleer een burger werd berecht en veroordeeld van belang is bij de
beoordeling of er sprake is van een schending van het vermoeden van onschuld
(E.H.R.M. 17 januari 2001, "Daktaras t. Litouwen", verz. 42095/98, § 41; E.H.R.M. 26
maart 2002, "Butkevicius t. Litouwen", verz. 48297/99, § 49; E.H.R.M. 25 maart 2008,
"Vitan t. Roemenië", verz. 42084/02, § 69);
dat niet wordt vereist dat de persoon waarvan het vermoeden van onschuld wordt
geschonden met naam wordt genoemd, maar dat het voldoende is dat “la manière
dont les intéressés ont été présentés à la presse les rendait très facilement
identifiables” (vrije vertaling: “de wijze waarop de betrokkenen werden voorgesteld
aan de pers hen gemakkelijk identificeerbaar maakte”), E.H.R.M. 28 oktober 2004,
Y.B. e.a. tegen Turkije, http://www.echr.coe.int, par. 48);
dat verklaringen van rechters het voorwerp uitmaken van een grondiger onderzoek
dan deze van de onderzoeksoverheden zoals de politie en het parket (E.H.R.M. 17
januari 2001, "Daktaras t. Litouwen", verz. 42095/98, § 42 “En outre, une atteinte à la
présomption d'innocence peut émaner non seulement d'un juge ou d'un tribunal mais
aussi d'autres autorités publiques (ibidem, p. 16, § 36), y compris de procureurs,
surtout lorsque, comme en l'espèce, un procureur exerce une fonction quasi-judiciaire
en statuant sur une demande de classement sans suite de l'affaire au stade de
l'instruction préparatoire où il exerce un contrôle absolu en matière procédurale”);
dat de beschuldigingen niet noodzakelijk in de context van een strafonderzoek
moeten worden gedaan, maar ook kunnen worden gedaan onafhankelijk van het
strafonderzoek; dat er niet noodzakelijk een strafonderzoek hangende dient te zijn op
het ogenblik dat de beschuldigingen worden geuit (E.H.R.M. 26 maart 2002,
Butkevicius t. Litouwen, verz. 48297/99, § 50-51, in casu ging het over de Voorzitter
van het Parlement van Litouwen die verklaringen had afgelegd nog voor een
strafrechtelijke vervolging was ingesteld).
15 Vrije vertaling: “Het Hof herinnert er evenwel aan dat, net zoals alle andere bepalingen van het Verdrag en zijn
protocollen, het artikel 6 par. 2 zo moet worden geïnterpreteerd dat het voorziet in concrete en effectieve eerder
dan theoretische en illusoire rechten (zie voornoemd arrest Allenet de Ribemont, § 35). Zoals geoordeeld in de
zaak Minelli t. Zwitserland (arrest dd. 25 maart 1983, série A no 62, p. 15, § 37) kan, op het vlak van de
motivering van gerechtelijke beslissingen, het vermoeden van onschuld ook bij gebrek aan formele constatering
in die zin worden geschonden; het volstaat dat de beslissing een motivering inhoudt waaruit blijkt dat de rechter
de betrokkene voor schuldig houdt. Het Hof is van oordeel dat dezelfde werkwijze gevolgd moet worden voor
verklaringen afgelegd door publieke gezagsdragers (zie, mutatis mutandis, Butkevičius t. Litouwen, voornoemd, §
49). Het feit dat de betreffende verklaringen in vraagvorm werden afgelegd of met twijfels gepaard gingen volstaat
niet om hen te onttrekken aan het toepassingsgebied van artikel 6 par. 2; het effectieve karakter van dit artikel
moet immers worden behouden. Wat van belang is voor de toepassing van voornoemd artikel is eerder de ware
toedracht van de betreffende verklaringen, niet de letterlijke vorm ervan.”.
115