VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
onherstelbaar was en de strafvordering bijgevolg onontvankelijk is, onder meer op grond
van de volgende (slot)overweging: “Hoewel professionele rechters ongetwijfeld in staat
zijn afstand te nemen van bepaalde stemmingmakerij die verdachten nu eenmaal vaak te
beurt valt in onze gemediatiseerde maatschappij voor of tijdens een proces, is er in deze
zaak veel meer aan de hand. Men kan moeilijk voorhouden dat de raadsheren van van
[het hof] immers niet beïnvloed zouden kunnen zijn door de met stellige zekerheid
uitgedrukte meningen van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie gedaan in naam
van het Hof van Cassatie, het hoogste rechtscollege van het land en vertegenwoordiger
van de magistratuur. Het is dan ook niet meer mogelijk dat het Hof nog op een
onbevangen wijze de zaak kan beoordelen.”.
Aldus doelt C.S. op de subjectieve onpartijdigheid van dit hof en de leden waaruit deze
kamer van het hof is samengesteld. Een gebrek aan subjectieve onpartijdigheid kan
echter eventueel pas blijken en gesanctioneerd worden na beoordeling van de ten laste
gelegde feiten door dit hof en wel door het Hof van Cassatie. Bovendien is er bij vooraf
gekende subjectieve partijdigheid van een rechter, of zoals in casu gesteld door C.S., van
alle rechters van de kamer die deze zaak beoordelen, sprake van gewettigde verdenking,
waarvoor een geijkte procedure is voorzien, nl. wraking (art. 828, 1° Gerechtelijk
Wetboek). Het hof stelt nochtans vast dat C.S., noch één van de andere beklaagden, een
wraking hebben voorgedragen of hiertoe een verzoekschrift hebben neergelegd (art. 833
Gerechtelijk Wetboek).
4.3.2. Ondergeschikt wordt opgeworpen door C.S. dat de objectieve partijdigheid van dit
hof in het gedrang is gekomen, onder meer op grond van de overweging dat “(het)
immers vaststaat dat het Hof van Cassatie, die in de hiërarchie van de rechterlijke macht
hoger staat dan het hof van beroep, over de grondwettelijke taak beschikt om de
rechterlijke beslissingen van de hoven van beroep – dus ook de beslissing over de schuld
van concluante – te toetsen en te beoordelen. “Justice must not only be done but also be
seen to be done” (vrije vertaling: gerechtigheid moet niet enkel geschieden, men moet
ook kunnen zien dat ze geschiedt)” en “De toepassing van dit adagium (…), gelet op alle
feitelijke voorgaanden, onmogelijk (is) geworden.”. Ook deze benadering van de
(on)partijdigheid van dit hof slaat in wezen op een gewettigde verdenking, waarvoor geen
van de beklaagden de geijkte wrakingsprocedure hebben aangewend.
C.S. werpt niet op dat het vermoeden van onschuld door het hof wordt geschonden. Zij
stelt dat door de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie, en volgens haar bij gebrek
aan reactie van de leden ervan, ook door het Hof van Cassatie, en door de eerste
voorzitter van het hof van beroep te Brussel, het vermoeden van haar onschuld werd
geschonden. Indien er sprake zou zijn van dergelijke schendingen, zal C.S. desgevallend
voor het Europees Mensenrechtenhof dat dergelijke schendingen kan vaststellen
schadevergoeding bekomen (zie bv. Hof Mensenrechten, Petyo Petkov t. Bulgarije, 7
januari 2010, http://cmiskp.echr.coe.int). Een eventuele schending van het vermoeden
van onschuld door anderen dan dit hof, dient in beginsel niet te leiden tot de
onontvankelijkheid van de strafvordering voor dit hof. Dit zou enkel het geval moeten zijn
indien de aangehaalde schending een ontoelaatbare invloed op dit hof zou hebben
uitgeoefend, waardoor dit hof bij beoordeling van de ten laste gelegde feiten niet anders
124