VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
artikelen 6 E.V.R.M. en 14 Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke
rechten (IVBPR of BUPO-verdrag), rekening houdende met de elementen van de zaak in
haar geheel genomen, inbegrepen de wijze waarop het bewijs verkregen werd en de
omstandigheden waarin de onrechtmatigheid werd begaan.
4.1.5. Volgens de stand van de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van
de Mens (hierna E.H.R.M.) op het ogenblik van de tegensprekelijke behandeling voor dit
hof, zou het feit dat een verdachte niet werd bijgestaan in de fase van de
vrijheidsberoving een aantasting van art. 6.3.c E.V.R.M. inhouden (cf. o.a. E.H.R.M. 2
maart 2010, Bouglame t. België; E.H.R.M. 14 oktober 2010, Brusco t. Frankrijk). Nog
volgens deze, en ook actuele, stand van de rechtspraak van het E.H.R.M. is er in principe
een onherstelbare schending van de rechten van verdediging wanneer door de verdachte
belastende verklaringen afgelegd tijdens een politieel verhoor zonder mogelijke bijstand
van een advocaat, worden gebruikt om de betrokkene te veroordelen.
Geen van de beklaagden is in het kader van de strafvordering lastens hen echter ooit van
zijn vrijheid beroofd; zij beschikten steeds over het recht van komen en gaan wanneer zij
verhoord werden door de aangestelde kamervoorzitter-onderzoeksrechter. Zo konden zij
zich bij ieder verhoor, zo zij dit wensten, verwijderen om een advocaat te raadplegen
teneinde een strategie van verdediging, ook met betrekking tot het voorgenomen of aan
de gang zijnde verhoor, voor te bereiden. Dat de actuele wettelijke regeling, zoals die ook
van toepassing was toen de beklaagden verhoord werden, (nog) niet voorziet in de
concrete aanwezigheid van een advocaat bij het eigenlijk verhoor van een verdachte of
inverdenkinggestelde, neemt niet weg dat voor een verdachte (of inverdenkinggestelde)
die vrij is van komen en gaan voldoende processuele waarborgen bestaan met betrekking
tot zijn recht op een eerlijk proces; deze vrijheid van komen en gaan biedt de verdachte of
inverdenkinggestelde een feitelijk recht op consultatie van een advocaat, aldus een
mogelijke bijstand van een advocaat; deze verdachte kan ook op elk ogenblik zelf zijn
verhoor onderbreken of zijn verdere medewerking onderbreken of stopzetten.
4.1.6. In casu houdt de verwijzing door de kamervoorzitter-onderzoeksrechter naar art.
47bis Wetboek van Strafvordering bij elk verhoor van de beklaagden, nl. de voorafgaande
vermelding dat zijn of haar verklaring als bewijs in recht kan worden gebruikt in dat hen
gewezen werd op hun zwijgrecht zodat de cautieplicht werd gerespecteerd. Overigens
blijkt uit niets dat op de beklaagden enige dwang werd uitgeoefend, waardoor zij zich
tijdens hun respectieve verhoren in een kwetsbare positie zouden hebben bevonden.
Hierbij stelt het hof vast dat alle beklaagden door de kamervoorzitter-onderzoeksrechter
voorafgaand hun verhoor steeds werden uitgenodigd voor verhoor, zodat zij steeds alle
mogelijkheden en tijd hadden om voorafgaand het verhoor met hun raadsman of
raadslieden te overleggen om hun rechtspositie te bepalen. Overigens heeft I.V. bij de
behandeling voor het hof bevestigd dat hij wel degelijk “wist dat hij mocht zwijgen” bij zijn
verhoren en liet P.B. verstaan dat hij zich bij zijn verhoren nooit in een kwetsbare positie
heeft geweten of er ook maar aan dacht dat hij van zijn vrijheid kon worden beroofd.
4.1.7. Het hof stelt vast dat het recht van verdediging van de beklaagden in dit strafproces,
dat in zijn geheel moet worden beschouwd, niet werd geschonden. Er is geen enkele
183