VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
bestaan om van de behandeling van de voorliggende zaak af te zien,– in ondergeschikte
orde –aan het Grondwettelijk Hof de volgende prejudiciële vraag te stellen:
“Schenden de artikelen 542 tot 552 van het Wetboek van Strafvordering, samen gelezen
met artikel 6 E.V.R.M. en het algemeen rechtsbeginsel van het recht op een eerlijk proces,
de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in de mate het voor een beklaagde in een
strafprocedure niet mogelijk is om, in het geval van een gewettigde verdenking t.a.v. het
Hof van Cassatie alsdusdanig, de procedure van de verwijzing van de ene rechtbank naar
de andere zoals bedoeld in de artikelen 542 tot 552 van het Wetboek van Strafvordering
of een gelijkwaardige procedure in te stellen, terwijl de procedure van de verwijzing van
de ene rechtbank naar de andere wel mogelijk is in het geval van een gewettigde
verdenking ten aanzien van een hof van assisen, een hof van beroep, een correctionele
rechtbank en een politierechtbank?”.
Verzoekster argumenteerde dat de procedure van de verwijzing van de éne rechtbank
naar de andere, zoals bedoeld in de artikelen 542 e.v. Sv., niet op Het Hof van Cassatie
van toepassing is 22 .
Anderzijds, veronderstelt een wrakingsprocedure dat één of meerdere raadsheren
omwille van een persoonlijke gewettigde verdenking niet zouden kunnen zetelen, terwijl
deze persoonlijke gewettigde verdenking niet voor de andere raadsheren zou gelden. Een
wrakingsverzoek t.a.v. alle raadsheren van Het Hof van Cassatie zou geen
wrakingsverzoek uitmaken zoals bedoeld in de artikelen 828 e.v. Ger.W., maar een
verzoek tot verwijzing van de ene naar de andere rechtbank zoals bedoeld in de artikelen
542 e.v. Sv. 23 Daarenboven zou er geen raadsheer van Het Hof van Cassatie
beschikbaar zijn om over een eventueel wrakingsverzoek t.a.v. alle raadsheren uitspraak
te doen, wanneer de raadsheren van Het Hof van Cassatie, overeenkomstig artikel 838
Ger.W., zouden weigeren zich van de zaak te onthouden.
Dit betekent dat Verzoekster zich in een situatie bevond waarin zij een gewettigde
verdenking heeft t.a.v. Het Hof van Cassatie, met inbegrip van alle leden ervan, zonder
dat zij over een rechtsmiddel beschikt om een onafhankelijke en onpartijdige instantie
over deze uiting van gewettigde verdenking te laten oordelen, terwijl beklaagden die het
voorwerp uitmaken van een strafprocedure voor een politierechtbank, een correctionele
rechtbank, een hof van beroep of een hof van assisen dergelijke mogelijkheid wel hebben.
Voor dit verschil in behandeling bestaat geen redelijke verantwoording. Immers, ofwel zou
worden uitgegaan van het vermoeden of de fictie dat er in hoofde van een beklaagde en
de publieke opinie nooit een objectieve twijfel aangaande de onpartijdigheid en
onafhankelijkheid van Het Hof van Cassatie kan bestaan, doch dan zouden dit
vermoeden en deze fictie op zichzelf een schending van artikel 6 E.V.R.M. uitmaken 24 ,
ofwel aanvaardt men dat dergelijke objectieve twijfel wel degelijk kan bestaan, maar dan
dient men te erkennen dat er in het Belgische rechtssysteem geen bijzondere procedure
22 Zie Cass. 5 februari 2003, P.03.0125.F, www.cass.be.
23 Zie en vergelijk Cass. 6 september 1974, Pas. 1975, I, p. 15.
24 Ter zake verwijst Verzoekster nogmaals naar de arresten Borgers en Vermeulen.
121