VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
strafdossiers werden opgestart en Verzoekster zelf, als klager, onderzoeken had laten
opstarten).
270. Het bezwaar van de experten van de parlementaire onderzoekscommissie steunt op de
overweging dat een parlementaire onderzoekscommissie zelf een overheid is die de
eerbiediging van de fundamentele rechten moet waarborgen.
Uw Hof heeft in het arrest Salabiaku v. Frankrijk dd. 7 oktober 1988 voor recht gezegd dat
ook wetgevers bij het voltrekken van hun wetgevende prerogatieven gehouden zijn om
het Verdrag te eerbiedigen (§ 28). In de zaak Montera t. Italië", verz. 64713/01, werd
uitdrukkelijk geoordeeld dat ook een parlementaire onderzoekscommissie het vermoeden
van art. 6§ 2 van het Verdrag moet naleven.
Dit betekent dan ook dat alle geledingen van de wetgevende macht, ook -en
ontegensprekelijk zeker- die die een ad hoc bestaan kennen, zoals een parlementaire
onderzoekscommissie, bij uitstek moeten waken op een verdragsconforme
bevoegdheidsuitoefening. Dit is hier niet het geval geweest, zoals uit de navolgende
reeks incidenten is gebleken.
Naar aanleiding van de hoorzittingen in de parlementaire onderzoekscommissie werd aan
de heer Eerste voorzitter van het Hof van Cassatie Ghislain LONDERS, de heer Eerste
voorzitter van het hof van beroep van Brussel Guy DELVOIE en ook de heer
Kamervoorzitter Paul BLONDEEL, een forum gegeven om de fundamentele rechten van
Verzoekster te schenden.
271. In de eerste plaats bevestigde de heer Eerste voorzitter van het Hof van Cassatie
Ghislain LONDERS tot driemaal toe dat hij met zijn initiatief dd. 18 en 19 december 2008
gans het Hof van Cassatie heeft vertegenwoordigd en in die hoedanigheid tot de
conclusie kwam, na toetsing van de juridische beginselen, dat Verzoekster de strafwet
had geschonden (http://www.dekamer.be/kvvcr/pdf_sections/comm/fortis/criv52M007.pdf):
“Men heeft ook steeds aangenomen dat de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie
de rechterlijke macht als dusdanig niet vertegenwoordigt. Dat brengt echter mee dat
in bepaalde omstandigheden –en ik heb geoordeeld dat dat zo’n omstandigheid was–
iemand namens de rechterlijke macht en meer bepaald namens de zetel het woord
moet nemen.
Wie zou dat in die omstandigheden anders kunnen zijn dan de hoogste magistraat
van het land? Ik heb op dat ogenblik gedacht dat dat inderdaad mijn
verantwoordelijkheid was. Ik heb die verantwoordelijkheid genomen. Wanneer u mij
echter vraagt om eens aan te tonen op welke wettelijke bepaling dat berust, dan moet
ik toegeven dat die niet bestaat.” (p. 49)
“Hier wordt het Hof van Cassatie, bij het stellen van handelingen, vertegenwoordigd
door zijn eerste voorzitter.” (p. 68)
“Zoals ik daarnet al zei, ik vertegenwoordig het Hof van Cassatie in bepaalde
handelingen, en zo wordt het parlement vertegenwoordigd door zijn voorzitter.” (p. 76)
175