VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
I.V. werpt evenmin de onontvankelijkheid van de strafvordering op, doch stelt dat
geen rekening kan worden gehouden met de verklaringen die hij heeft afgelegd op
28 april 2009, 7 mei 2009 en 31 augustus 2009 en deze verklaringen als bewijs
dienen te worden geweerd. In de mate dat advocaat V. later, op 29 september 2009,
met de verklaringen van I.V. geconfronteerd werd, is volgens de verdediging zijn
verklaring het gevolg van de zelfincriminerende verklaringen van V., en dient deze
eveneens als bewijs te worden geweerd.
Ook P.B. werpt op dat, minstens, dient te worden overgegaan tot uitsluiting van alle
verklaringen afgelegd zonder bijstand van een advocaat en van de verklaringen van
zijn medebeklaagden, evenals van al het bewijs dat hierop steunt.
4.1.2. Anders dan C.S. voorhoudt en P.B. impliciet stelt, moet een mogelijke aanvaarding
van de zogenaamde Salduz-exceptie niet leiden tot de niet-ontvankelijkheid van de
strafvordering. Wanneer immers een partij op geloofwaardige wijze aanvoert dat een
bewijsmiddel onwettig of onregelmatig is of wanneer daaromtrent bij de rechter zelf twijfel
is ontstaan, mag de rechter die vaststelt dat de hem voorgelegde gegevens niet volstaan
om het onwettig of onregelmatig karakter van het bewijsmiddel te onderzoeken, wettig dit
bewijsmiddel, samen met de elementen die er het gevolg van zijn, ontoelaatbaar
verklaren of uitsluiten. Dit kan evenwel, zelfs indien aldus alle bewijsmiddelen worden
uitgesloten, niet leiden tot de niet-ontvankelijkheid van de strafvordering. De
strafvordering en het recht om de strafvordering uit te oefenen ontstaan immers door het
plegen van het misdrijf zelf, ongeacht de wijze waarop zij verder worden uitgeoefend en
onafhankelijk van de wijze waarop de bewijsgaring verloopt. Wanneer het hof omwille van
de uitsluiting van bewijsmiddelen zou vaststellen dat de bewijsvoering onmogelijk is
geworden, dient het de beklaagden te ontslaan van rechtsvervolging.
4.1.3. Artikel 6.3.c. E.V.R.M. garandeert ieder die wegens een strafbaar feit wordt
vervolgd het recht om door een advocaat te worden verdedigd, maar preciseert niet de
voorwaarden voor de uitoefening van dit recht. Het laat de verdragsluitende staten de
keuze van de middelen die in hun eigen rechtsstelsel geschikt zijn om dat recht te
waarborgen teneinde aan de vereisten van een eerlijke behandeling van de zaak te
voldoen.
4.1.4. Noch uit artikel 6 E.V.R.M., dat het eerlijk proces waarborgt, noch uit artikel 8
E.V.R.M., dat het recht op eerbiediging van het privé-, het gezinsleven, de woning en de
briefwisseling waarborgt, noch uit enige grondwettelijke of wettelijke bepaling, volgt dat
bewijs dat met miskenning van een door dit verdrag of door de Grondwet gewaarborgd
grondrecht werd verkregen, altijd ontoelaatbaar is. Bovendien verbiedt geen enkele
wettelijke bepaling volledig een bewijs te gebruiken dat op directe of indirecte wijze door
enige onregelmatigheid of onwettigheid is verkregen, behoudens het geval van
miskenning van een op straffe van nietigheid voorgeschreven vorm of wanneer een
bewijsverkrijging is aangetast door een gebrek waardoor de betrouwbaarheid ervan
wegvalt of waardoor het recht op een eerlijk proces in gevaar wordt gebracht of
onherstelbaar wordt aangetast. Het staat het hof de toelaatbaarheid van onrechtmatig
verkregen bewijs dat de wet niet uitdrukkelijk uitsluit, te beoordelen in het licht van de
182