VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
zou kunnen worden bekomen, houdt op als magistraat te handelen. Hij kan dan ook geen
enkel voordeel aan zijn status ontlenen, hij handelt onrechtmatig, vals en contra legem.
Indien dergelijke toestand voorligt, houdt het rechtscollege op te bestaan. Verzoekster
werd in deze zaak zowel feitelijk als intellectueel uit het beraad geweerd. In die context
kon het college nooit tot een rechtsgeldige uitspraak komen. Verzoekster heeft dit aan
haar korpsoverste gemeld, op 10 december 2008.
Verzoekster was op die dag (10 december 2008) arbeidsongeschikt verklaard terwijl ze
voordien reeds ziek was. Vanaf 10 december 2008 konden onmogelijk van haar nog
arbeidsprestaties worden verlangd. Alle handelingen jegens haar gesteld om haar toch tot
het leveren van arbeidsprestaties aan te zetten waren bijgevolg onrechtmatig.
Het verzoek om, tijdens haar arbeidsongeschiktheid, een heropening der debatten mee af
te wijzen terwijl daarover nooit werd beraadslaagd –wat in de feiten ontegensprekelijk
vaststaat-, getuigt van een verwerpelijke instelling, magistraten onwaardig. Die eis,
waarvoor Verzoekster als magistraat nooit heeft willen buigen, illustreert ten overvloede
het failliet van de rechtsprekende functie zoals geconcipieerd door sommigen.
Rechtspreken is niet blindelings een handtekening onder een valse verklaring –dat er
beraad is geweest- plaatsen. De magistraat die gevraagd wordt daaraan mee te werken
moet zich verzetten. Net daarom heeft Verzoekster geweigerd haar handtekening onder
een vals arrest te plaatsen. Het is aan die onmenselijke druk dat Verzoekster heeft
weerstaan. Het hoeft geen betoog dat Verzoekster, door aan die druk te weerstaan, geen
enkel persoonlijk belang heeft nagestreefd; Verzoekster had enkel oog op het recht van
de betrokken partijen in de zaak op een regelmatig beraad.
Hierover heeft Verzoekster op 27 april 2011 het volgende mondeling verklaard ter
openbare zitting van het het hof van beroep in Gent, als antwoord op de vraag “Wanneer
raadsheer Blondeel zich aanbood te uwen huize om het arrest te ondertekenen, waarom
heeft u dan zelfs de moeite niet gedaan om de kamervoorzitter en uw collega te woord te
staan. Was dat werkelijk onmogelijk?”: “Mijnheer de voorzitter, ik heb dat geweigerd.
Vrijdagmorgen om 08u00 werd ik wakker gebeld door de politiecommissaris van
Boechout met de vraag dringend contact op te nemen met de Eerste Voorzitter van het
Hof van Beroep. Van dat ogenblik af was niets meer normaal, ook niet het feit dat men
een excursie organiseert naar Boechout om een arrest aan mijn handtekening voor te
leggen. Toen ik effectief per e-mail heb laten weten dat die uitstap onnodig was, dat ik
niet zou tekenen omdat ik ziek was en omdat ik niet de tijd had noch in de toestand was
om het laatste ontwerp van arrest te lezen, heeft de voorzitter toch een uitstap
georganiseerd met de hele kamer om te beraadslagen ... aan bed? Ik heb dat nooit
gehoord. Ten derde was er voor mij op dat ogenblik geen enkele objectieve reden om dat
arrest op 12 december uit te spreken hoewel de aangekondigde datum 15 december was,
en het had ook later kunnen zijn. Wanneer men op zulke wijze een magistraat ‘stalkt’,
belaagt, o.a. met de politie en door de verplaatsing, om één enkele reden: ‘het imago van
het hof’, geen juridische reden, het ‘imago van het hof’, dan vind ik het normaal dat ik, als
zieke, vraag aan mijn kinderen die thuis zijn: als iemand komt, zeg dan dat ik ziek ben, en
ik was ook ziek. De normale houding, wanneer men op 10 december vernam dat ik ziek
31