VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
Uw Hof oordeelde dus:
Dat het vermoeden van onschuld niet enkel kan worden geschonden door de rechter
die van de zaak ten gronde kennis neemt, maar ook door andere publieke autoriteiten;
Dat uitlatingen van bepaalde van de hoogste autoriteiten in Frankrijk, namelijk de
minister van binnenlandse zaken en twee hoge ambtenaren van de politiediensten,
tijdens een persconferentie waarin een geïdentificeerd persoon wordt aangeduid als
initiatiefnemer van misdrijven, een verklaring van schuld inhouden ten aanzien van
die persoon;
Dat dergelijke beschuldigingen gedaan door hoge autoriteiten het publiek aanzetten
om te geloven in die schuld;
Dat dergelijke beschuldigingen een vooroordeel uitmaken en vooruitlopen op de
feitenappreciatie door de bevoegde rechters;
Dat dergelijke beschuldigingen onherroepelijk leiden tot de schending van het
vermoeden van onschuld;
Dat het feit dat dergelijke beschuldigingen de rechter ten gronde niet binden en
tegengesproken kunnen worden in de latere procedure, geen herstel bieden voor de
schending van het vermoeden van onschuld;
Dat dergelijke beschuldigingen des te verwerpelijk zijn wanneer men kon voorzien dat
er ruime media-aandacht aan zou besteed worden.
175. Het hoeft weinig betoog dat, wanneer deze principes worden toegepast op de huidige
zaak, de beschuldigingen en veroordelingen gedaan door de Eerste Voorzitter van Het
Hof van Cassatie en de Eerste Voorzitter van het Hof van beroep te Brussel, betreffende
Verzoekster a fortiori leiden tot een schending van het vermoeden van onschuld in hoofde
van Verzoekster. Immers:
De beschuldigingen werden in de huidige zaak niet gedaan door de uitvoerende
macht of door de politie maar door leden van de rechterlijke macht die geacht worden
onafhankelijk en onpartijdig te zijn;
De rechterlijke instanties die de uitspraken deden waren de vertegenwoordigers van
de Belgische rechterlijke macht, nl. de Eerste Voorzitter van Het Hof van Cassatie, de
hoogste magistraat van het land, en de Eerste Voorzitter van het Hof van beroep te
Brussel, een hooggeplaatste magistraat en de korpsoverste van Verzoekster; de
Eerste Voorzitter van Het Hof van Cassatie Ghislain Londers heeft overigens niet
nagelaten zelf te benadrukken dat hij sprak als hoogste magistraat van het land, dat
zijn dood en de emotie die hierbij gepaard ging, pleitten voor het snel informeren van het publiek vormden deze
elementen tegelijkertijd de voorbode van de aandacht die de media nog zou besteden aan verklaringen over het
lopende onderzoek. Om die reden is het gebrek aan discretie en terughoudendheid ten aanzien van de eisende
partij des te meer laakbaar. De litigieuze verklaringen hebben overigens aanzienlijke gevolgen gekend die de
Franse grenzen hebben overschreden.”.
113