Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

130
WACŁAW HRYNIEWICZ OMI
lęki dzieciństwa, które zapisały się głęboko w pamięci. To wszystko
uwrażliwiło mnie na los ludzi. Po latach studiów i pracy na uniwersytecie,
kiedy lepiej pojąłem dramat każdego życia, chciałem dzielić
się z innymi swoją nadzieją. A jest to nadzieja niezwykła – nadzieja
na pojednanie wszystkich w Królestwie Boga.
Chciałem towarzyszyć ludziom żyjącym w czasie mojego życia.
Książki o nadziei, które ukazywały się z biegiem lat, były wyrazem
tego pragnienia. Widziałem, jak bardzo potrzeba nam wszystkim
światła nadziei, duchowego rozjaśnienia, dostrzeżenia głębszego nurtu
życia. Otrzymuję bardzo wiele listów od czytelników. Wdzięczny im
jestem za okazane zaufanie i dzielenie się własnymi myślami. To wielka
zachęta, by dalej iść drogą nadziei.
Tak niewiele powiedziałem. To prawda. Więcej nie potrafiłem.
Nie zdołałem wniknąć jeszcze głębiej w tajniki ostatecznych losów
świata. To nie tylko kwestia możliwości komunikacyjnych naszego
ludzkiego języka. To sama rzeczywistość świata niewidzialnego przekracza
nasze zdolności poznawcze. Jest bariera, przed którą trzeba się
zatrzymać. Nie sposób jej obejść. Można jedynie przebywać w jej pobliżu.
Czas naszych lat jest krótki. Zbyt krótki. Może tak jednak trzeba.
Moja nadzieja pozostała nadzieją początkowych olśnień. Stała się
jednak odważniejsza, a zarazem bardziej uważna i skromna, pełniejsza
podziwu dla niezbadanych dróg Boga. Nauczyłem się cenić ją jak
największą mądrość. Dzieliłem się nią tak, jak tylko potrafiłem.
Tym, co odpycha od wiary i nadziei, jest często nadmierna pewność
siebie i nietykalność. Trudno przebić się przez taki pancerz pewności,
który czyni człowieka niewrażliwym na odmienną sytuację
duchową ludzi szukających, wątpiących lub niewierzących. Słowa
i czyny ludzi opancerzonych swoją pewnością tracą wówczas swoją
przekonującą moc. Nie są wyrazem rzeczywistego czucia-wespół z innymi.
A przecież możliwa jest taka pewność wiary i nadziei, która
nie chroni i nas samych przed pokusą niewiary i beznadziejności.
Możliwa jest taka pewność nadziei, która nie odbiera zdolności do
rozumienia niewiary innych, a wręcz przeciwnie – uzdalnia do czucia-wespół
i pogłębia poczucie solidarności. Zrozumienie i czucie-
-wespół mają większą siłę uzdrawiającą niż słowa zbytniej pewności.
Te ostatnie mogą ranić i zabijać.