Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIE
ekomendacje
• Poezja Ewy Solskiej, młodej poetki z Lublina (Listki Penelopy,
Polihymnia, Lublin 2004) jest jak osławiona przez Marcela Prousta magdalenka,
którą smakuje się z uśmiechem, wracając pamięcią do skrawków
literatury i fraz muzycznych. Poetka bowiem oprowadza czytelnika
nie tylko po komnatach swojego świata, ale również zagląda do świata
Miłosza, Herberta, Zagajewskiego, Brahmsa, Pachelbela, którzy często
są dla niej źródłem inspiracji.
Ewa Solska (rocznik 1977) – jak sama pisze – „wierszuje” nie od
urodzenia, lecz od momentu odkrycia w języku poetyckim możliwości bycia
pomiędzy – pomiędzy ruchliwą i przez to może trudną do uchwycenia
formą muzyki a ciężką treścią filozofii. Dlatego jeden z utworów nazwała
A jeśli nie będzie słów, tańcz, bo gdzie zamierają słowa, tam zaczyna się
muzyka, jak mówił Debussy. Żywiołem jej wierszowania jest empiria, która
– zdaniem Herberta – jest źródłem prawdziwej mądrości poezji: „Na szklanym
stoliku stoi kwiatek,/W całkiem ładnej doniczce (…)/ Gałązki rozrosły
się zupełnie / Niespodziewanie i dziwnie / Krnąbrne barocco (…) / Co
widzisz? / Widzę / Że patrzę w lustro”.
Wiersze Ewy Solskiej są również ekspresją ducha jej pokolenia, dzieci
„z królestwa Carrolla, Lewisa, Andersena (…) Bacha, Mozarta i Chopina”,
pytających o radę Leśmiana, płaczących przed Monetem i Renoirem...,
które dziś często nazywa się generacją Nic. Ewa Solska sprzeciwia
się takiej etykiecie. Remedium na chorobę „sobości zatępionej”
upatruje w radzie tajemniczego ogrodnika: „Najpierw naucz się patrzeć
i słuchać/ Tylko tak można uzdrowić/ Duszną krótkowzroczność”. Po
czym sama wyznaje: „Nie mnie tu sądzić / Nie mnie tu mądrzyć / Lecz
mogę myśleć i ja”.
Jej poezja to protest skierowany w stronę „wspaniałych posiadaczy
wiedzy”, którzy wciąż wołają: „nie będziesz mi żydu-masonie-komuchu
wiązał rzemyka od moich butów…”, jakby mieli „z góry dane cudowne
cyrkle wagi ostrza którymi [mogą] mierzyć ważyć dzielić”.
Poezja Ewy Solskiej zabarwiona jest szczyptą humoru skierowanego
również pod własnym adresem, co wytwarza rodzaj jednocześnie suro-
174