Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

TEMAT MIESIĄCA
nie potrzebowało wyniesienia w górę, bo same te święta są czasem
simcha, świetności, wyzwolenia i potężnej świętości. Są one przedsmakiem
Przyszłego Świata, kiedy wszystko będzie wyniesione do
świętości.
Ale jest tu bodaj jeszcze głębszy poziom sensu, który nawet my,
z naszymi słabymi rozumami, możemy dodać. Dobrze wiadomo, że
cztery Żywioły wydobyte są z czteroliterowego imienia Boga JHWH
(Jod, He, Waw, He), i że żywioł Ziemi dobyty jest z drugiego He –
czwartej i ostatniej litery, reprezentującej sefirę Malkut. Gdy końcowe
He zostaje – Boże broń – odcięte od Imienia Boga JHWH i odpada,
dzieje się coś takiego jak w słowach słynnego kabalistycznego
poematu Kel Mistater (hymn z południowej liturgii szabatowej, podług
Prz 16, 8): „Kto rozdziela Jednego, nie zobaczy światła”. To
stan podobny do stanu księżyca, który sam pozbawił się świetlistości
(zob. Talmud, Chullin 60b).
Gdy sefira Malkut odczuwa tęsknotę za ukochanym, intonuje,
jak dobrze wiadomo, za Izajaszem (Iz 35, 1-2) śpiew: „Niech pobudzi
lilie Saronu do śpiewu (…). Obfitość rozkwitnie, i rozraduje się
śpiewając” (zob. midrasz Tanchuma, Pwt 2,2). Dopiero wtedy staje
się oczywiste, że rozdzielenie musiało poprzedzać to przebudzenie.
Tęsknota do zjednoczenia wyrasta z odczucia rozłączenia, toteż pieśń
wypływa wprost z męki rozstania. Oto dlaczego cała Pieśń nad pieśniami
mówi o rozdzieleniu, a potem bliskości, na przykład: „Ukochany
mój już odszedł i znikł” (Pnp 5, 6), skutkiem czego „Serce me
zadrżało, gdy przemówił” (tamże); rzeczy to dobrze znane. W istocie
pieśń narodziła się z tęsknoty i udręki spowodowanej rozdzieleniem
i oddaleniem. To samo dzieje się z więzią między ojcem i synem,
gdyż, jak widzimy, im dłużej są rozdzieleni, tym żywsza i silniejsza
staje się ich miłość.
Taki jest sens muzyki dobywającej się z magrefy, za pomocą której
dokonywano obrzędu terumat ha-deszen. Same popioły, tak boleśnie
rozdzielone ze swym duchowym źródłem, pełne były tęsknoty,
a stąd również – i jeszcze bardziej – śpiewu. Dlatego podczas świąt
pozostawiano je na ołtarzu – ponieważ upiększały ołtarz, przyczyniając
się do jeszcze większej jedności na ziemi oraz pomiędzy niebem
i ziemią.
79