Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

GRZEGORZ LEWICKI
homofoby, postępaki, prawda
czynników zakładają, że jest on czymś zupełnie
innym niż czynnik rzeczywiście
uwzględniony przez autora. Aby zmniejszyć
szansę nieporozumienia, krótki komentarz:
każdy przypadek homoseksualizmu
jest kwestią indywidualną i nie można
oczekiwać, że zestaw warunkujących
go czynników będzie prosty do ustalenia
i zawsze taki sam.
Czynniki w obrębie zestawu oraz ich
intensyfikacja mogą być bardzo zróżnicowane,
najczęściej zaś występują po kilka
naraz (potwierdzają to moje własne rozmowy
z homoseksualistami). Wspomniany
tu czynnik dziedziczny daleki jest od
determinizmu, jaki międzynarodowy aktyw
gejowski chce przypisać genom. Żadne
z badań naukowych – żeby wymienić tylko
najważniejsze: LeVaya, Baileya i Pillarda
czy Hamera – nie udowodniły tej tezy.
Badania te były niedopracowane metodologicznie,
a wnioski na ich podstawie
wyciągane – błędne. Mimo to zostały rozpowszechnione,
powoływał się na nie
nawet Fukuyama. Ten sam Fukuyama zauważył
jednak, że „z wyjątkiem kilku schorzeń
(…) genotyp nigdy nie decyduje o losie
jednostki (…). Sam fakt, że wiele osób
to biseksualiści, wskazuje na to, że orientacja
seksualna jest bardzo plastyczna” 3 .
Nawet badania na bliźniakach jednojajowych
pokazały, że nie zawsze podzielają
one skłonności homoseksualne rodzeństwa
4 .
Nikt, powtórzmy, nie rodzi się homoseksualistą.
Są jednak przypadki, gdzie genetycznie
uwarunkowane cechy psychofizyczne
czynią dziecko bardziej podatnym
na popadnięcie w homoseksualizm (który
3
F. Fukuyama, Koniec człowieka, ZNAK,
2004 (s. 60–61).
4
Natura albo wybryk, „Forum” 49/2005.
może wykształcać się w wyniku czynników
wyłącznie psychospołecznych bądź psychospołecznych
połączonych z czynnikami
genetycznymi).
Te uwarunkowania mogą być związane
np. z mniejszą ilością typowo męskich
hormonów u płodu (testosteron), co powoduje,
że dziecko jest bardziej „dziewczęce”:
ma delikatny temperament i jest
mniej skore do agresji niż rówieśnicy tej
samej płci (stąd właśnie tendencje gejów
do posiadania tzw. artystycznej natury). To
zaś może spowodować syndrom ofiary;
dziecko będzie bardziej narażone na zranienia:
odrzucenie przez rodzica tej samej
płci, nadmierną intensyfikację relacji z rodzicem
płci przeciwnej czy odrzucenie bądź
skrzywdzenie przez rówieśników. Problem
w tym, że właśnie na okres dzieciństwa
i pacholęctwa przypada czas, kiedy najintensywniej
kształtuje się psychika i osobowość.
Rozwój mózgu można by opisać
metaforą drogową: począwszy od okresu
prenatalnego intensywnie pokrywa się on
ścieżkami neuronowymi, by przy wchodzeniu
w dorosłość najczęściej używane ścieżki
zamienić w autostrady, a zlikwidować
najrzadziej używane. Dziecko jest najbardziej
wrażliwe na bodźce od okresu prenatalnego
(ma już wtedy zdolność do postrzegania
zmysłami świata poza łonem
matki) do lat trzech 5 . W tym okresie bardzo
intensywnie kształtuje się to, co później
określi się jako orientacja seksualna.
„Odkąd pamiętam, czułem się inny” –
mówi pewien homoseksualista, którego
terapia zakończyła się sukcesem dopiero
wtedy, kiedy matka wyznała mu, że gdy
była z nim w ciąży, ojciec miał romans
z inną kobietą (co spowodowało traumatyczne
przeżycia zarówno u matki, jak i nienarodzonego
syna).
5
T. Verny, J. Kelly, The Secret life of The
Unborn Child, Dell Publishing 1981.
179