Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIE
wego i ciepłego autodystansu: „I znowu rano…/ Duszny nieżyt / Kapryśne
głowowe puzzlęta / Nieznośna głowowa ponęta / Bo znowu dziwi /
Ten sens uporczywy / W tym takim – owakim / Bezsensie na niby… /
Można i okrakiem / Prze – żyć / ………………ano”.
Na tle współczesnej poezji tworzonej przez młodych wiersze Ewy
Solskiej wyróżniają się dążeniem do tego, by odkurzyć znaczenia słów,
które odstawiono do lamusa, lub nadać im nowe znaczenia. Poetka pragnie
„walczyć w imię sensu słowa” w epoce, w której jego znaczenie
i wartość giną w jazgocie „gadania – demokradania”. Stąd jej utyskiwanie:
„Żebyż tam choć była nawet i połowa słowa jakiegoś słowa jedynego
słowa”.
Cechą jej poezji jest nieustanne drążenie języka, chęć przedarcia
się przez powłokę jego literalnych znaczeń, aby uchwycić jego drugie
dno, a przez to być bliżej tego, co jest „naPrawdę”. To, co wyróżnia jej
wiersze, to również ich muzyczność – czytając je, mam wrażenie, że
każdy utwór posiada specyficzną melodię. Dlatego, parafrazując słowa
Tadeusza Konwickiego, rzec można, że poezja Ewy Solskiej jest jak igła,
która trafia w rowek płyty gramofonowej – czytając ją, słyszę nie kakofonię,
lecz muzykę.
Anna Głąb
• Przypadkowo natknęłam się w Internecie na trzy obrazy, które
zwróciły moją uwagę wielką wrażliwością na kolor, dynamiką oraz wirtuozerią
w budowaniu nastroju. Z obrazów tych emanowała wewnętrzna
prawda, siła uczucia, coś, co sprawia, że twórcy wierzymy. Pragnienie
zobaczenia większej liczby prac Lucyny Kuśnierczyk spowodowało, że
stałam się właścicielką przepięknego albumu zawierającego jej prace
z ostatnich lat (Metamorfozy, malarstwo Lucyny Kuśnierczyk, Uniwersytet
Jagielloński i Biblioteka Jagiellońska, Kraków 2004). Album
otwiera bajecznie kolorowy świat wysmakowanych barw i zwracających
uwagę form. Nie jest to uroda dla urody, dekoracyjność obrazów przykuwa
wzrok po to, byśmy mogli odkryć ich psychologiczną głębię.
Uwaga malarki ma „podwójną ogniskową”: Lucyna Kuśnierczyk
patrzy na świat albo „przez mikroskop”, albo z wielkiego, kosmicznego
dystansu. W tym się zawiera egzotyka malarskiej wizji: oglądamy nasz
świat (w tym świat emocji) albo w wielkim powiększeniu, kiedy wydobywane
są niuanse uczuć i nastrojów, albo zredukowany, kiedy na pierwszym
planie jest ruch, pęd, bywa, że lęk przed nieznanym i jednocześnie
fascynacja niezwykłą podróżą na krańce galaktyki albo, jak kto
175