Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

WACŁAW HRYNIEWICZ OMI
nych powtórzeń. Dziś cieszę się z podjętej przed laty decyzji kroczenia
tą drogą. Stara maksyma życiowa mówi: „Rób to, co kochasz, a nawet
nie poczujesz, że to praca”. Serce i umysł mogą się zmęczyć codziennym
wysiłkiem myśli. Przychodzi jednak cud nowego dnia i powraca
chęć do dalszej drogi. Drogi dziennej, gdyż nie potrafię pisać nocami.
Może dlatego myślenie moje zaprzyjaźniło się ze światłem dnia i bardziej
przywykło do światła niż do mroku. Dobra światłość dnia prowadzi
mnie w przyszłość. Wciąż nie wiem, która książka z „zielonej
serii” o nadziei będzie ostatnią, tak jak nikt nie wie, ile mu jeszcze
życia i energii twórczej pozostawiono. Każdy z nas musi kiedyś zamilknąć.
Tylko tak wchodzi się w świat wiecznego zdumienia.
Amerykańscy przyjaciele z Filadelfii podarowali mi przed kilkunastoma
dniami nowe wydanie niektórych pism Johna H. Newmana.
Odnalazłem w nich bliskie mi od lat słowa poematu: „Prowadź,
Łagodne Światło, pośród otaczającego mroku, / prowadź mnie! (...)
Nie proszę o to, abym widział / daleką scenę – wystarczy mi jeden
krok” („I do not ask to see / The distant scene – one step enough for
me”). Od lat często powtarzam sobie: nie proszę o to, abym widział
owe odległe widoki. Zostawiam je zdumieniu na później. Wystarczy
mi jeden krok. A jeżeli jest to krok nadziei, to mogę być tylko wdzięczny
Bogu, że poprowadził mnie taką drogą.
Mowa wygłoszona 7 maja 2005 roku przy odbieraniu Nagrody im. ks. Józefa
Tischnera, przyznanej przez wydawnictwo i miesięcznik Znak (a ufundowanej
przez Ergo Hestię) za książki: Dlaczego gloszę nadzieję? (2004)
i Kościół jest jeden. Ekumeniczne nadzieje nowego stulecia (2004).
WACŁAW HRYNIEWICZ OMI, ur. 1936, prof. dr hab., teolog, ekumenista.
Autor wielu książek m.in. Chrystus nasza Pascha, t. I–III,
Nadzieja zbawienia dla wszystkich (1989), Dramat nadziei zbawienia
(1996), Dlaczego głoszę nadzieję? (2004), Bóg wszystkim we wszystkich.
Ku eschatologii bez dualizmu (2005).
132