Nr 611, kwiecieÅ 2006 - Znak
Nr 611, kwiecieÅ 2006 - Znak
Nr 611, kwiecieÅ 2006 - Znak
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
54<br />
ADAM HERNAS<br />
rają dzieci? Dlaczego zostaliśmy stworzeni jako istoty podatne na<br />
zranienie, przysposobione do tego, by stawać się ofiarami przemocy?<br />
Z ludzkiego punktu widzenia nie ma na te pytania ostatecznej<br />
odpowiedzi. W pewnym sensie człowiek współczesny nauczył się<br />
nawet żyć bez nich, akceptując jednocześnie fragmentaryczne i doraźne<br />
wyjaśnienia, jakie mogą mu dać na przykład nauki oparte na<br />
wiedzy statystycznej. Z drugiej strony zarówno etyka jako pewna<br />
uniwersalna wizja świata międzyludzkiego, jak i religia ujęta w teoretyczną<br />
formę teologii muszą mieć zawsze gotową odpowiedź na<br />
wszystkie tego typu zasadnicze pytania. To przecież warunek sine<br />
qua non ich istnienia. Mamy zatem taką paradoksalną sytuację, że<br />
etycy i teologowie szukają ciągle nowych odpowiedzi na podstawowe<br />
metafizyczne dylematy ludzkości, jednak człowiek współczesny,<br />
jak się zdaje, wcale ich tak bardzo nie potrzebuje.<br />
Nie chodzi więc o to, by dawać mniej lub bardziej abstrakcyjną<br />
odpowiedź na pytanie o sens cierpienia, ale przede wszystkim o to,<br />
by pokazywać drogę wyjścia, sposób, w jaki możemy sobie z sytuacją<br />
cierpiącego istnienia poradzić. W takim znaczeniu religia musi<br />
przechodzić w etykę, musi otwierać konkretną etyczną perspektywę<br />
życia z cierpieniem i śmiercią. Obydwa zadania są ze sobą nierozdzielnie<br />
złączone. Aby pokazać drogę wyjścia, potrzebna jest odpowiednia<br />
teologia cierpienia i zła, ale i odwrotnie, nie wystarcza sama<br />
tylko teoria, która nie wskazuje, co począć w praktyce.<br />
Teologiczne koncepcje zadośćuczynienia mówiące o swoistym<br />
wyrównaniu rachunków, o ofierze pokrywającej rozmiar krzywdy<br />
wyrządzonej Bogu przez człowieka, który go zdradził, właściwie nie<br />
są przekładalne na ludzkie doświadczenie i ostatecznie pozostawiają<br />
człowieka samego ze swym bólem. Jego ból ma być do zniesienia,<br />
ponieważ jest bólem człowieka odkupionego. Z perspektywy śmierci<br />
Chrystusa można by wówczas powiedzieć, że cierpienie Hioba<br />
odzyskuje sens właśnie dlatego, że zostało skutecznie oddzielone od<br />
jego winy. Wprawdzie cierpi, ale zgładzone zostały jego grzechy.<br />
Jego cierpienie ma wyłącznie fizyczny wymiar i w pewnym sensie<br />
w ogóle nie jest już złem. Cierpiąc, doznaje trudu kapryśnego istnienia<br />
w ciele, którego ostatecznym celem jest jednak duchowy dobrobyt<br />
odzyskanego raju.
Change language