Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

TADEUSZ BARTOŚ OP
Cierpienie, gdy umiemy pomyśleć o nim jako o wydarzeniu w życiu
konkretnej osoby, a nie jako o intelektualnej łamigłówce, którą
w ramach globalnego systemu wyjaśniania natury rzeczywistości rozwiązuje
odpowiednia teoria cierpienia, takie cierpienie pozostaje
wyrzutem, oskarżeniem, krzykiem. Zapytywanie więc o cierpienie
nie szuka odpowiedzi, jest raczej zdziwieniem, wyrazem współczucia,
solidarności, miłosierdzia. Gdy tak pytamy, wiemy, że każda
odpowiedź byłaby fałszem, dysonansem, kiczem. Chcemy więc trwać
w pytaniu, by uświadamiać sobie jego wagę. By także trwać w niezgodzie,
by nigdy nie powiedzieć: „Bóg tak chciał”. Chcemy też pytać,
by świat usłyszał pytanie. By ono rosło, potężniało w ludzkich
uszach, przedzierało się do umysłów, docierało do serc.
Jedyną dobrą odpowiedzią na pytanie, dlaczego Bóg patrzy bezczynnie
na cierpienie człowieka, jest pomoc, wyciągnięta dłoń, choćby
i bez Wielkiego Boga.
Sens bezpowrotnie zapomniany
Trzeba nam uczyć się trwać w pytaniach. Tylko one są przewodnikiem
po bezkresach tego, co niedocieczone. Prawda bowiem została
zapomniana i już się nie odsłania. Żyjemy w czasach definitywnej
skrytości bycia, by przywołać raz jeszcze Heideggera. Nikt już
nie pamięta, jak było naprawdę, nikt nie pamięta, jak być w istocie
powinno. Próbujemy przebudzić się, mrużymy i przecieramy oczy,
zaskoczeni tym, co się wydarza. I choć obudziliśmy się, odzyskaliśmy
świadomość i wiemy, że jesteśmy, nie wiemy jednak, skąd jesteśmy
i dokąd zmierzamy. Nic nie pamiętamy!
Pytamy więc: Co się stało? Dlaczego tu właśnie znaleźliśmy się
teraz? Ku czemu prowadzi nas los? Pytamy i nie otrzymujemy odpowiedzi.
Trwamy w pytaniu, a świat milczy. Milczy Bóg. Bycie skryło
się bezpowrotnie. Oto nasze przeznaczenie, nasz los „wędrowców
bez kresu”. Przed nami długa droga, niepewna wędrówka w ciemnościach
wiary i niewiary.
44