Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

TEMAT MIESIĄCA
zgiełk, jaki słyszałeś i od którego zadrgały futryny, zrodził się z udręki Żydów.
Jakżebyś tedy śmiał spotwarzać lud żydowski?
Zacytowany przez nas na wstępie pierwszy werset z Księgi Kapłańskiej
„Pan wezwał Mojżesza i powiedział do niego...” uczy nas,
że nie tylko aniołowie „wzywają/otrzymują” jeden od drugiego na
dokładne podobieństwo Żydów, którzy „wzywają/otrzymują” jeden
od drugiego, jak poucza nas wspomniany wyżej Tikkunei Zohar.
Nawet Sam Bóg „wezwał Mojżesza”, tak jak jeden anioł zwykł „wzywać”
drugiego. I w ten oto sposób Bóg, niech będzie Błogosławiony,
wzywając Mojżesza, od Mojżesza otrzymywał, tak samo jak anioł
wzywający innego zarazem otrzymuje i daje. Dzieje się tak dlatego,
że Bóg związany jest z człowiekiem, skoro napisano: „Jestem z nim
w utrapieniu” (Ps 91, 15).
Na temat wersetu „Zawołał Bóg do Mojżesza ze środka płonącego
krzewu” (Wj 3, 4) czytamy w midraszu (Exodus Rabba 2, 12), że
Bóg zawołał „Mojżeszu Mojżeszu” bez przecinka między powtórzonym
imieniem, podczas gdy przy krępowaniu (‘akeida) Izaaka, kiedy
Bóg wezwał Abrahama, aby powstrzymał swą dłoń mającą uderzyć
Izaaka, Bóg użył przecinka, wołając „Abrahamie, Abrahamie!” (Rdz
22, 11). Midrasz wyjaśnia to za pomocą przypowieści o człowieku
upadającym pod olbrzymim ciężarem. Woła on tego, kto jest właśnie
najbliżej: „Hej ty chodź tu szybko! Pomóż mi zrzucić ten ciężar!”.
Tak właśnie Bóg wezwał Mojżesza, żeby ten poniekąd Mu
ulżył i pomógł nieść ciężar, a Mojżesz pomógł Bogu w dźwiganiu
nieznośnego brzemienia cierpień narodu żydowskiego.
Toldot
30 listopada 1940
Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi, obfitości zboża
i moszczu winnego. Niechaj ci służą ludy i niech ci pokłon oddają narody (Rdz
27, 28-29).
Powinniśmy zrozumieć, przynajmniej w szczupłej mierze naszych
ograniczonych umysłów, o co chodzi w tej historii. Dlaczego błogo-
67