Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

MICHAŁ GODZIC
leczenie punktu widzenia
nostki i społeczeństwa 6 . Zaburzenie seksualne
diagnozowane jest również, gdy
zaburzona zostaje relacja płciowa między
dwojgiem ludzi 7 . Żadna z tych definicji nie
pasuje do homoseksualizmu (choć oczywiście
wśród ludzi o tej orientacji też występują
chorzy psychicznie).
Można bezgranicznie uwierzyć w moc
współczesnej psychologii i przyjąć zapewnienia,
że istnieją udokumentowane przypadki
zmiany orientacji seksualnej. Rzeczywiście,
przy użyciu odpowiedniej metody (od
terapii behawioralnej po oddziaływanie
hormonalne) można dziś zmienić wiele
ludzkich zachowań. Przy takich założeniach
należałoby jednak zgodzić się z tym, że
działa to w obie strony – „hetero” można
też przerobić na gejów. Czy dowodziłoby
to nienormalności heteroseksualizmu? To,
że coś da się zrobić, nie znaczy, że robić
to należy. Z wielu stron padają jednak
argumenty za tym, że homoseksualizm jest
szkodliwy dla społeczeństwa. Grzegorz
Lewicki pisze: „Problem w tym, że w Polsce
nie ma prężnych instytucji rozumiejących
istotę homoseksualizmu i podchodzących
doń z korzystnego społecznie
punktu widzenia”. Warto więc
prześledzić argumenty zwolenników „leczenia”
i zastanowić się nad rzeczywistymi
korzyściami społecznymi.
Przeciwnicy legalizacji związków homoseksualnych
niezwykle często posługują się
argumentem, który roboczo nazwę „demograficznym”.
Nas, Polaków, jest coraz
mniej, społeczeństwo się starzeje, więc
zamiast propagować alternatywne formy
życia, powinniśmy skupić się na polityce
6
J. Butcher, R. Carson, S. Mineka, Psychologia
zaburzeń, rozdz. 1, tłum. Władysław
Dietrich i inni, Gdańsk 2003.
7
D. Rosenhan, M. Seligman, E. Walker,
dz. cyt., s. 582.
prorodzinnej. Para homoseksualna,
z oczywistych względów bezpłodna, nie
przyczyni się do zapełnienia kolejnych
becików, jest więc społecznie bezużyteczna.
Mimo spójności logicznej jest to pogląd
nie wytrzymujący konfrontacji z rzeczywistością.
Tak się bowiem dziwnie składa,
że nasza tradycyjna, prorodzinna
ojczyzna ma współczynnik dzietności (średnia
liczba dzieci rodzonych przez jedną
kobietę) znacznie niższy niż kraje europejskie
dopuszczające małżeństwa osób tej
samej płci. Polki rodzą mniej dzieci głównie
ze względu na sytuację na rynku pracy
i niepewne warunki materialne, a nie
w wyniku nacisków lobby homoseksualnych.
Sensowna polityka prorodzinna
w żaden sposób nie kłóci się z przyznaniem
większych praw gejom i lesbijkom.
W tym kontekście na ironię zakrawa fakt,
że homoseksualiści powoli stają się jedyną
grupą, która walczy o prawo do małżeństwa,
podczas gdy większość społeczeństwa
chce się od zobowiązań wymigać.
Zamiast piętnować zachowania kilku procent
Polaków, lepiej zająć się całą resztą,
której do płodzenia dzieci się nie spieszy.
W kontekście marszów równości często
słyszy się głosy o „deprawacji dzieci” poprzez
„promowanie” homoseksualizmu.
Czytelnikom, którzy dotarli do tego fragmentu
tekstu, nie trzeba już tłumaczyć, że
zmiana orientacji seksualnej – o ile w ogóle
możliwa – wymaga skomplikowanych
procedur terapeutycznych i silnej motywacji
pacjenta. Nagle okazuje się jednak, że
wystarczy, aby dzieci zobaczyły dwóch
panów trzymających się za ręce, a natychmiast
stają się homoseksualistami. Nie jest
potrzebna terapia behawioralna, poznawcza,
środki farmakologiczne – żeby zmienić
orientację, wystarczy popatrzeć na ludzi
spacerujących ulicą albo na ulotkę
informacyjną dla gejów... Zastanawia tyl-
184