Nr 611, kwiecień 2006 - Znak

176
ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIE
woli, w głąb siebie, bo pejzaże „stamtąd” to także nasz wewnętrzny krajobraz.
A abstrakcyjne, kosmiczne pejzaże jednocześnie można uznać za
oglądane pod mikroskopem jak najbardziej rzeczywiste struktury kryształu
lub fragmenty spreparowanego liścia czy łodygi czy nawet reakcje
chemiczne zachodzące w laboratoryjnej menzurce.
Są tu szmaragdowe, błękitne, szare i różowe tunele „czasowe”, przyprawiające
o zawrót głowy i wciągające widza w głąb siebie dzięki stworzeniu
przez malarkę wrażenia szalonego pędu. Są tu „marsjańskie” pejzaże,
tajemnicze, groźne, fascynujące. Są też serie „kosmicznego” rodzenia
się, powstawania (świata, gwiazdy, a może nowej myśli, nowego obrazu,
nowej psychicznej struktury): przestrzeń uporczywie pulsuje i wydawałoby
się, że w końcu zamrze w tej obsesyjnej monotonii drobnego ruchu
falowego, gdy nagle w ciągu powtarzających się linii pojawia się niewielkie
zniekształcenie fali, które powoli, z mozołem, uparcie z każdą następną
falą powiększa się i widzimy, jak z natłoku takich samych linii z trudem
przedziera się nowy kształt, nowa forma. Każdy taki proces to walka o życie
w szerokim znaczeniu tego słowa. W akcie narodzin, w każdym procesie
twórczym autorowi grozi niemoc, utknięcie w jałowym ruchu.
Walka z niemocą jest szczególnie przejmująco obecna w cyklu zatytułowanym
„Kobiety”. Obsesyjnie powtarzający się motyw kobiecej postaci,
natłok postaci anonimowych, z jedynie zamarkowaną twarzą, mówi
o bezsilności jednostki i szukaniu siły w zbiorowości, także w tłumie
opanowanym jedną ideą. Na obrazach tych uderza brak stóp i przede
wszystkim brak rąk. Kobieta jest bezsilna i zagubiona. Podczas gdy brak
dłoni jest odczuwany wyłącznie bardzo boleśnie, jako niemoc, to brak
stóp nie jest li tylko niepewnością i brakiem zakorzenienia w życiu, to
również delikatność, subtelność, uduchowienie, umiejętność wczuwania
się w cudzą sytuację, jak na przykład na obrazach Trzy Marie, Czekające
na miłość czy Szukając prawdy.
Malarka, chociaż zdaje się sugerować swoje zagubienie i bezradność
wobec brutalności świata, ze swoich dłoni czyni użytek znakomity
– stwarza samą siebie. Operuje farbą akrylową na papierze, co pozwala
na większą w porównaniu z farbą olejną spontaniczność i bezpośredniość
malowania, wydobycie emocjonalnych niuansów. Jest w tym zdyscyplinowana
i precyzyjna, a warsztat malarski ma perfekcyjny – wystarczy
przyjrzeć się detalom w powiększeniu. Wszystko razem sprawia, że każdy
obraz Lucyny Kuśnierczyk nosi jej niepowtarzalne, silne piętno –
jest rozpoznawalna na pierwszy rzut oka.
Mira Kuś