Nr 474, listopad 1994 - Znak

108 STANISLAW GRYGIEL"nowej ewangelizacji". To cogito smieje si~ dzisiaj na "nowych Areopagach"ze Zmartwyehwstania, a wi~ z Wcielenia, z Krzyza oraz zeswiadectwa, jakie KoSciol daje temu Wydarzeniu. Smiechu cogito nieuciszy teologia wymyslona przez sarno cogito; taka teologia to tylko inny,bluinierezy smiech z Krzyza i ze Zmartwychwstania.Nadzieja wyrai:aj~ca si~ w modlitwie pozwaIa Janowi Pawiowi IIpatrzeC bez l~ku na slabosci KoSciola stanowionego przez ludzi. Kiedy przyroi;nych okazjach powtarza slowa Chrystusa "nie l~kajcie si~I", przypomina,ze anamneza Krzyza i Zmartwychwstania oprzytomnia czlowiekamimo jego slabosci, aby mogl tworczo istniee w rzeczywistym swieciew oparciu 0 dar prawdy powierzony jego prosz~cej nadziei. Bog czyniw ezlowieku i dla czlowieka rzeczy tak wielkie, ze nawet jego nadzieja ichnie przeczuwa (por. 1 Kor 2,9). 0 t~ anarnne~ rzeczy przekraczaj~cychnawet nadziej~ chodzi w "nowej ewangelizacji".Ale Kosci61 w¢ruje, przestrzega Papiez te spoleczenstwa, ktore odchodz~od Prawdy Wcielonego Slowa w "daIekie strony" (POf. Lk 15,13),gdzie w snach cogito marnotrawi~ dziedzictwo prawdy, dobra i pi~kna ."Nie l~kajcie si~I" - KOSci61 nie zginie. Inni przychodz~ do niego, a moi:etylko wracaj~ do ojcowskiego domu, skoro Ewangelia przenika czlowiekaw najgl~bszej warstwie jego czlowieczenstwa. "Nie l~kajcie si~!" - Kosci61w¢ruje po swiecie, jak Zydzi w¢rowali po pustyni, odpowiadaj~c nadziej~na Obietni~, kt6r~ plon~li razem z Moji:eszem w swoim intimum.Nadzieja Jana Pawla II perna jest Przyszlosci.To ona, nadzieja, skierowuje jego spojrzenie w stron~ cierpi~cychi mlodziezy. Ci, kt6rzy umiej~ cierpiec, s~ epifani~ Przyszlosci, kt6rej ludziemlodzi tak bardzo szukaj~. Sarnoswiadomoscludzi cierpi~cych oraz sarnoswiadomoscludzi mlodych przenikaj~ podstawowe pytania 0 sens zycia,o rnilosc, kt6q kazdy pragnie byc. Nic wi~ dziwnego, ze Jan Pawei IIezuje si~ tak dobrze wsroo ludzi mlodych oraz wsroo tych, kt6rzy cierpi~ .Rozumie ieh, a oni rozumiej~jego. To w nieh, w mlodych, z kt6rymi razemprzezywal ich milosc, oraz w ludziach cierpi~cyeh, kt6rym nie odmawiaswojej obecnosci i z biegiem lat coraz wi~kszego wsp61~zucia, odslonila si~temu Papierowi na pocz~tku jego kaplanstwa prawda milosci. To, co dzisiajm6wi on 0 malzenstwie i 0 rodzinie, dostrzegl juz wtedy w tej epifaniiPrawdy, jak~ s~ ludzie mlodzi oraz cierpi~cy, kiedy caiym swoim jestestwempytaj~ 0 sens iycia. Oni tei: ukazali Papiezowi niezb¢nosc heroizmu dlaczlowieka, to znaczy tej czystosci umyslu i woli, kt6ra pozwaIa im prZY.i~cdar prawdy i dobra. "Ci, co zaufali Jahwe, odzyskuj~ siiy, otrzymuj~skrzydla jak ody; biegn~ bez zm~zenia, bez znuZenia id~" (Iz 40,31).Papiez wspomina w swojej ksi~zce srodowisko, zwlaszcza to krakowskie,i ludzi, wsr6d ktoryeh i z pomoc~ kt6rych rosla jego milosc, wiarai nadzieja ksztaituj~ce jego Piotrow~ poslug~. Czy nie jest to jakiesszczeg6lne zobowi~anie dla tego srodowiska? Czy srodowisko to zrozumialoje wlasciwie i przyj~lo na siebie?Sarnoswiadomosc Slugi slug ma wymiar ekumeniczny. Sluga ze swojej