Nr 474, listopad 1994 - Znak

ZDARZENIA - KSIAZKl - LUDZIE121SuperbiaAvaritiaLuxuriaInvidiaGulaIraAcediaBywalo (vide Rok myiliwego), Ze Milosz osmielal si~ pisac 0 swojejpysze (superbia), zazdrosci (invidia), gniewie (ira). Dla pelnego obrazu nieunikal tez napomknien 0 pulapkach, jakie zastawialy nan rozwi~zlosc(luxuria) i pijanstwo (xula). A wszystko to zgodnie z wyznaniem: "moj s~do sobie jest rzeczywiscie ujemny" i epigrafem przepisanym z Simone Weil:"cokolwiek dobrego i zlego pomysli si~ 0 sobie, b¢zie to falszywew chwili, kiedy si~ pomysli. Dlatego trzeba myslec tylko Zle 0 sobie. I nietrzeba wiedziec, ze to falszywe." Choc Milosz robi wszystko, by przekonacnas 0 swojej humilitas, uwai:ny czytelnik bez trudu spostrzeze, ze spozaostatnich ksi~Zek, spoza "wieku, choroby, szminki, przebran, udawan"wylania si~ postac tworcy, ktorego prawdziwe usposobienie nie mieSci si~juz w przywolanym wyZej sredniowiecznym akrostychu. Nie grzesznik, alem¢rzec patrzy na widowisko swiata tego, wytrwale spisuj~c jego najpi~kniejszesceny. Jak u Horacego, Cycerona i ich nasladowc6w, dla ktorychiroolem wszelkiej wymownoSci jest m~rosc, sapientia. Czyz nie nalezalobywi~ zaproponowac nowego, bardziej stosownego, akrostychu, ktory symbolicznieopisywalby ksztah Miloszowego JA, autora i podmiotu Wypisowz ksiqg uzytecznych?Prosz~ bardzo:SolitudoAestimatioPietasInterpretatioEsseNaturaTranslatioIterAdmiratio5SOLITUDO czyli oderwanie. U pomego Milosza samotnosc rna dwaoblicza: dystans do zatrudnien tego swiata pozwala obserwowac literackijarrnark proi:nosci z nieskrywan~ poblai:liwOSci'l. "Oderwanie si~ od codziennejrutyny Zycia" jest niezb¢nym punktem wyjscia do metafizycznejkontemplacji. Jak pisal w Nieobj~tej ziemi: "Oto jest Zycie, jakie zawsze