Pokaż treść!

Wielokrotnie we wszystkich poematach, ale u Lukrecjusza i u Owidiusza chybaczęściej, dają się zauważyć powtórzenia w tych samych miejscach wersu, jak tonazwała Deutsch: powtórzenia w identycznej pozycji metrycznej. Może ono dotyczyć:a) nagłosu wyrazów, czyli powstaje aliteracja pogłębiona, homoeoarcton: De r. n. I 141-2: suadet…/ suavis…, pojedynczych wyrazów: De r. n. III 1036-7: adde…/ adde…;Met. III 712-3: ille.. – na początku wersu albo na samym końcu 160 : Aen. VIII 397-8:fuisset; b) wybranych grup słów: De r. n. III 821-2: aut quia non veniunt – dwukrotniena początku wersu; podobnie w Met. I 481-2: saepe pater dixit… czy Met. VIII 628-9:Mille domos… lub na końcu: Met. IX 791-2: … munera templis lub III 389-90: sit tibicopia nostri; c) całych wersów: De r. n. III 788 i V 132: sic animi natura nequit sinecorpore oriri lub Met. I 325-6: et superesse virum de tot modo milibus unum, / etsuperesse videt de tot modo milibus unam, które brzmią prawie jak formułka, niemaldokładne powtórzenie tego samego, zmieniona tylko końcówka dostosowana do rodzajużeńskiego, silna emfaza położona na fakt, że zostało ich tylko dwoje. Zdarzają sięrównież anafory w trzech kolejnych wersach, np. w Met. I 8-12: pięć kolejnych wersówrozpoczyna forma przecząca: nec, non, nullus, nec, nec; a dalej I 97-9: trzykrotne non…,X 615-8: trzy razy quid…, w De r. n. VI 1146-8: trzykrotne aut…; w Aen. IV 182-3:tot na początku dwóch kolejnych wersów, wzmocnione dodatkowo w drugim z nichsłowami totidem i raz jeszcze powtórzonym tot: tot vigiles oculi subter (mirabile dictu)// tot linguae, totidem ora sonant, tot subrigit auris.Jest to też chyba właściwy moment, aby wspomnieć o istnieniu słów-kluczyw poemacie Lukrecjusza, które odgrywają w nim znaczną rolę.. Takimi kluczowymisłowami są u niego wspomniane dwa podstawowe: res i corpus 161 , obok kilku innych,ale już mniej podkreślanych w całości utworu, pojawiających się przy okazji opisuzagadnień, dla których objaśnienia są używane, przede wszystkim colores, odores,hilum. Co ciekawe pojawiają się najczęściej nie na początku, ale na końcach wersów,w formie epifory, w brzmieniu dokładnie takim samym lub w zmienionej formiegramatycznej, ale za to w dość znacznej liczbie na przestrzeni kilku lub kilkunastukolejnych wersów: aby nie być gołosłowną dodam, że doliczyłam się w ks. II od w. 734do w. 843 aż 23 użyć słowa color (w kilku formach gramatycznych) zastosowanych nakońcu wersu. Można to wyjaśnić tym, że koniec wersu był bez wątpienia miejscem160 Amerykański badacz H. T. Johnstone uznał to za rodzaj rymu, o czym będzie w kolejnympodrozdziale.161 Powtórzone po blisko 500 razy każde w skali blisko 50 tysięcy wszystkich słów, co jak łatwo policzyćdaje częstość średnią względną 1 przypadku na 100 słów, czyli jakieś 12 wersów.116