Pokaż treść!

Wergiliusz, on bardzo chętnie je umieszcza w dziele, osadzając bardzo sugestywniepowtórzenia dźwiękowe i zestawienia wyrazów o szczególnych walorach fonicznychsilnie oddziaływujące na wyobraźnię słuchacza, w najróżniejszych kontekstachsytuacyjnych, z zaznaczeniem sygnału semantycznego, dzięki któremu nietrudno siędomyślić, w czym rzecz (jego opis burzy w przeciwieństwie do burzy u Owidiuszanaprawdę robi wrażenie).Operowanie akcentem metrycznym dla określonych celów jest widoczneu wszystkich trzech epików: starają się oni o nadanie większej dźwięcznościw miejscach o szczególnym znaczeniu, dążąc do uzyskania tą drogą pewnejregularności w węzłowych punktach wersu, jakimi są początek, cezura i klauzula,szczególnie ta ostatnia była silnie eksponowana. Poeci chętnie konstruują różne układysamogłosek w wersie, symetryczne i asymetryczne, niektóre bardzo śpiewne szukającnajlepszych środków do osiągnięcia większej melodyjności (kiedy dominuje jednasamogłoska, najczęściej jest to a – królowa samogłosek, choć co ciekawe jak wynika zestatystyki a wcale nie jest w łacinie najczęstsze). Można z łatwością zauważyć, żewszyscy byli wyczuleni na akcent metryczny, jest u nich mnóstwo układówklamrowych i zgodności samogłoskowej w klauzuli, często powiązanych z aliteracjąinicjalną lub konsonansem, są pewne różnice wynikające z liczbowych zestawień, ktogdzie umieszczał częściej te same samogłoski, ale nie liczba tu ma znaczenie, aleosiągnięty efekt, a efekty były bardzo dobrze słyszalne.Równie łatwo dostrzec w tekstach, że każdy poeta miał swoje określonepreferencje i wyżej cenił ten czy inny układ czy środek artystyczny, generalnie rzeczbiorąc wynika to z tego, że inne cele przyświecały wszystkim twórcom: Lukrecjuszchętnie archaizował i wplatał ten czynnik do melodii wiersza, to nadawało jegowykładowi ton starodawnej i dostojnej nauki, Wergiliusz chciał być dostojny, uroczystyi moralizujący, a Owidiusz chciał być inny niż oni, choć pozostawał pod wielkimwpływem Lukrecjusza i niejedno od Wergiliusza zapożyczył. Nie chciał być tradycyjnieprzewidywalny, szukał nowych dróg, nieraz zaskakiwał i bawił się słowem, lubił efektecha i plątaniny słów, gdzie można było szybko zgubić wątek i orientację dźwiękowologiczną,które słowo jest które i co to wszystko razem znaczy, jako wybitny elegikpostawił sobie inny cel, poemat quasi-dydaktyczny ale o przewrotnej konstrukcji, co doktórej nie wszyscy byli długo zgodni, czy jest czy nie jest epopeją, opanował świetniegrę współbrzmieniami spółgłoskowymi i panował nad akcentem, harmonijnie łącząctreści z brzmieniem barw akcentowanych samogłosek i okalających je zestrojów212