Pokaż treść!

Typ 1b) qua nam sit ratione atque alte terminus haerens (De r. n. I 77)adtribuatur; east omnino nomine expers (De r. n. III 242)quo magis aeternum da dictis diva, leporem (De r. n. I 28)mille trahens varios adverso sole colores (Aen. IV 701)iamdudum et frustra cerno te tendere contra (Aen. V 27)defensi tenebris et dono noctis opacae (Aen. VIII 658)vertitur, et nondum tota me mente recepi (Met. V 275)multifidasque faces in fossa sanguinis atra (Met. VII 259)omnia fecissem, quorum si singula duram (Met. IX 608)W przypadku tej grupy przykładów omówienia domaga się trzeci przykładwzięty z Lukrecjusza, z wyraźną homofonią drugiego typu, z inwariantną samogłoską.Starałam się w tych przykładach póki co trzymać się pierwszego i najbardziejpodstawowego rozumienia pojęcia „homofonia”, a więc ilustrować poszczególne typymetryczne przykładami jednobrzmiącymi. Skoro zgodnie z opisem słownikowymprzymiotnik homoios i w konsekwencji złożenia homofonia oznacza „równość,tożsamość, niezmienność, brak różnicy”, ale jest też miejsce w ramach tego słowa na„odpowiedniość” i „podobieństwo”, z czego chętnie korzystam. Podobieństwo w tymprzypadku, jak już wyżej zdążyłam wspomnieć, ogranicza się do nagłosowej spółgłoski,podkreślam, że spółgłoski, ponieważ o wiele rzadsza jest wersja odwrotna, gdyw nagłosie jest samogłoska, jak w sekwencjach: –as as- lub –it it- lub -et et- lub –or or-.Te też z reguły, z definicji nieomal, nie ulegają żadnym zmianom, ponieważ mającaspiracje aliteracyjne, a do figur aliteracyjnych je bezwarunkowo zaliczam, powinnypozostawić pierwszy element niezmieniony, gdyby zmieniły element drugi – trudnobyłoby mówić o figurze dźwiękowej charakteryzującej się identycznością,odpowiedniością czy chociażby podobieństwem brzmienia. Przykład ten znalazł się tuz trzech powodów: po pierwsze w całym poemacie Lukrecjusza nie ma więcej jakdwóch przykładów zastosowania typu 1b z udziałem identycznych sylab, przykładpierwszy powtórzony jest w dokładnym brzmieniu trzykrotnie w różnych księgach (dwarazy w ks. I 77 i 596, raz w ks. V 90), po drugie: reprezentuje on ten rzadki przypadek,że nie jest umiejscowiony na granicy 4. i 5. stopy, ale wcześniej, na granicy stopy 3. i 4.192