Pokaż treść!

słowami są podobieństwa, dźwiękowe, na to kładziony jest szczególny nacisk i nawyraz kluczowy dla fragmentu: ignis. A oto inne przykłady z De rerum natura:W księdze IV poematu (w. 1133-34) pojawia się szczególna paronomazja 232 :medio de fonte leporumsurgit amari aliquid, quo in ipis floribus angatChociaż słowo „miłość” tu nie pada, ale o tym właśnie uczuciu filozof snuje swojerozważania, a coś gorzkiego powstaje w sercu młodego mężczyzny, który zakochanyz przykrością odbiera zachowanie swojej ukochanej, gdy ona wzrokowo flirtuje z innympodczas wesołej uczty. Forma Gen. sg. amari bardzo łatwo kojarzy sięz bezokolicznikiem czasownika amare w stronie biernej, tak jakby wskazując narefleksję, że uczucia nie tylko samą słodycz przynoszą, a bycie kochanym potrafi byćczasem gorzkie.Temat miłości i związanych z nią komplikacji pojawia się w ks. IV 1051 sq.:sic igitur Veneris qui telis accipit ictus,sive puer membris muliebribus hunc iaculaturseu mulier toto iactans e corpore amorem,unde feritur, eo tendit gestitque coireet iacere umorem in corpus de corpore ductum;namque voluptatem praesagit muta cupido.Dwa powiązane ze sobą słowa to: amorem – umorem. Amor (miłość) dosięga człowiekajak rana na wojnie i kiedy czerwona ciecz tryska wokoło pryskając tą stronę, z którejdobiegł cios, tak mężczyzna ugodzony jak to się popularnie mówi „strzałą miłości”,pragnie wyrzucić z siebie życionośny płyn i w akcie intymnego zbliżenia przenieść goze swojego ciała do ciała osoby, z której strony doznał tej miłosnej rany.Innym przykładem jest paronomazja etymologizująca: De r. n. I 290-291:sic igitur debent venti quoque flamina ferri,quae vel uti validum cum flumen procubuere232 Jak zauważa J. Korpanty, nie wszyscy są zgodni z tym, że jest to przypadek paronomazji, uznającformalny brak drugiego elementu pasującego do amari za nie spełniony istotny warunek zaistnieniapodobieństwa brzmieniowego, związku z czym sugerują raczej określenie „aluzja dźwiękowa”, por.W. J. Darasz, O paronomazji, „Język polski” 78, 1998, 238.159