Pokaż treść!

spółgłoskowych. To, co warto w tym miejscu zaznaczyć, to postępująca retoryzacjajęzyka epopei, już Wergiliusz reprezentował styl stosunkowo mocno retoryczny, aledopiero Owidiusz pokazał, ile można zmieścić retoryki w utworze poetyckim i jakwielkie znaczenie mają w tym wszystkim powtórzenia, aliteracje, dźwięczne asonanse,rymowe homoteleuty, żeby brzmiało lepiej, inaczej, wdzięczniej niż w prozie.Zaobserwowane zabiegi poetyckie dowodzą, jak wielkie znaczenie mająw dziełach epickich epoki klasycznej wszelkiego rodzaju powtórzenia, wplatane w tekstw najróżniejszych formach, bazując w swych zasadach na aliteracji, na ciągłymnawracaniu do wybranej głoski, każdorazowo dostosowane do kontekstu, aby przekazpoetycki wybrzmiał, zwracał i skupiał uwagę na sobie, budząc zarazem u słuchaczaprzyjemność z odbioru. Wszyscy trzej poeci w pełni korzystają z możliwościoferowanych przez fonetykę i charakter podejmowanej twórczości, wierszw odróżnieniu od prozy oferuje możliwości naruszania ogólnie przyjętego uzusujęzykowego w celu osiągnięcia ekspresji 281 (z zaznaczeniem, że chodzi o uzus, nienormę, bo naruszenie normy językowej jest błędem, nie ekspresją). Nacechowaniewiersza ekspresywnością wynikającą z przyjętej taktyki w zakresi poetyckiej fonologii(czy też nawet eufonologii) jest wybitną właściwością epiki starożytnej. I choć niesposób przedstawić kompletnych danych liczbowych w tym zakresie (bo też tak nadobrą sprawę nie jest to niezbędne, liczby wykazane w tej pracy już i tak są znaczne), toczęstość zjawiska obserwowanego dosłownie w każdej linii tekstu wyraźnie wskazujena fakt, że aliteracja sensu largo w szerokiej gamie odmian jest jedną z podstawowychzasad konstrukcyjnych łacińskiej epiki klasycznej.281 Por. A. Kulawik, Teoria wiersza, Kraków 1995, 66.213