Pokaż treść!

14 par to wersy, między którymi jest jednowersowy odstęp) 188 . Jak widać z tegopierwszego zestawienia różnice wcale nie są uderzające, podobnie jak nie uderzyłymnie również „wzrokowe” rymy Owidiuszowe, o których Austin wspominał. Niewydaje mi się, żeby Owidiusz stosował asonans dla oka, bo to nie te czasy, żeby się tymzmysłem w poezji kierowano, poeta ten był na dźwięk równie mocno wyczulony, copozostali epicy. A już poza tym wszystkim Austin nie podjął się podania precyzyjnychdefinicji rymu i asonansu, więc jego opinie – oparte najpewniej na dość pobieżnejlekturze - siłą rzeczy muszą zostać uznane za niemiarodajne, a zwłaszcza ta, że rymu Owidiusza już ugruntował sobie pozycję w jego dziele i często dochodzi do głosu.Podobnie nieprzekonywująca jest dla mnie powtórzona bezkrytycznie za Munro dośćkrzywdząca opinia o chropawym, wynikłym z „szarpaniny z prozą” (verses struggle tobe born from prose) stylu De rerum natura 189 .Bez wątpienia łacińscy pisarze, czy to prozy czy poezji, nakierowywali swójdobór słów na substancji dźwiękową, jaką one zawierały. N. I. Herescu w jednejz obszerniejszych i nowszych prac 190 , poświęconej strukturom dźwiękowym w poezjiłacińskiej, a więc głównie rozlicznym formom aliteracji, w rozdziale poświęconymrymowi i asonansom zestawia pokrótce dotychczasowe opinie na temat rymui stanowczo odrzuca zakładaną przez część badaczy definicję asonansu jako zamiennikarymu i homoteleutu, a nawet aliteracji 191 . Krytycznie odnosi się również do definicjiprzytaczanych przez znakomitego badacza, J. Marouzeau 192 , który asonans określaz niemiecka mianem Inreim. Badacz rumuński z rozczarowaniem stwierdza, że nawetwybitni uczeni piszący o rymie lub zjawiskach rymowych w poezji antycznej rzadkomieli świadomość, jak cienka jest granica pomiędzy tymi zjawiskami, które przecieżtożsame być nie mogą. Bo i owszem, granica jest cienka, a najsłabiej zarysowanaw kwestii homoteleutu, co do którego nie ma jasności, czy kwalifikować jakopodgatunek rymu czy jednak nie. Uważam, że homoteleuton – jakiekolwiek nie byłybyw tej materii opinie samych starożytnych, a zbyt klarowne ani liczne nie doszły do260-2; 276-8; 413-5; 431-3; 434-6; 492-4; 923-5; 978-9; 980-1; V 370-1; 963-4; 1452-3; VI 87-7; 647-8;719-20; 1231-3.188 Są to następujące miejsca: I 67-8; 90-2; II 22-3; 420-1; 476-8; 830-1; III 155-7; 715-6; IV 168-70;206-7; 274-6; 564-6; 636-8; 766-7; V 115-6; 296-8; 466-8; VI 134-5; VII 478-80; 525-7; 667-8;VIII 386-7; 634-5; IX 482-3; 505-7; X 300-1; 346-8; XI 689-90; XIII 118-20; XIV 701-3; 70-1; 150-1.189 Por. R. G. Austin, Op. Cit., 54-55.190 N. I. Herescu, La poesie latine, Paris 1960.191 Pogląd taki reprezentował w swojej pracy Evans, uznając, że termin aliteracja odnosi się głównie donagłosu wyrazów, a do jego czasów nikt nie zaprzeczył, żeby aliteracja nie była ”pewną odmianą rymu”(sort of rhyme), zob. W. J. Evans, Alliteratio Latina Or Alliteration In Latin Verse reduced to Rule,London 1921, XIII.192 J. Marouzeau, Dictionnaire de la terminologie linguistique, Paris 1943.136