Pokaż treść!

przynależne, a jednak ich końcówki brzmią zgodnie. Nie widzę powodów, by starożytninie tworzyli rymów w poezji nawet w małej skali, skoro tendencja do rymowania,składania w zestawy słów podobnych brzmieniowo, jest ludziom wrodzona, rymujemyjuż od dziecka, nie zawsze z pozytywnych pobudek (przekręcając czyjeś nazwisko),powstają liczne, nieraz dość zabawne przezwiska takie jak: Ewka konewka, Jurekogórek czy Marek zegarek. Siła skojarzeń brzmieniowych jest przemożna, a korzystająz tego z wielkim sukcesem twórcy reklamy i sloganów politycznych które dziękirymowanym zakończeniom niezwykle łatwo są zapamiętywane, bo od pierwszej chwilizwracają uwagę samym swoim brzmieniem, potem nawet zaciekawiają intrygującymzestawieniem dwóch słów, które niespodziewanie ustawione tuż obok siebie tworząnaraz jakąś interesującą całość.Wiadomo z pozostałych fragmentów najdawniejszej epiki, że również Enniuszchętnie stosował homoteleuty w swoich Annales, podobnie chętnie korzystał z nichPlaut 184 , są u niego odczuwalne rymy angażujące samogłoski akcentowane wewnątrzwersów, są takowe i u naszych trzech epików, pojawiające się wielokrotnie w obrębiepraktycznie każdej z ksiąg, a przecież poeci tej klasy nie pozwoliliby sobie na takiezaniedbania warsztatowe.Jak pisze R. G. Austin 185 w artykule dotyczącym asonansów i rymówu Wergiliusza: niektórzy pisarze antyczni dopuszczają rym i wprowadzają go w pewnejilości do swoich dzieł, przynajmniej do pewnego zauważalnego stopnia. Inni, jakOwidiusz, bardziej świadomi swej sztuki, stosują raczej rym i asonans dla oka, niebawiąc się w subtelności stylu Wergiliusza, który pozostaje gdzieś pośrodku pomiędzyrymem wizualnie dostrzegalnym a tym wewnętrznym, czysto słuchowym. Nie uważamtej opinii za przekonywującą po tym, jak zadałam sobie trud zanalizowania tego aspektuna przykładzie pierwszych ksiąg wybranych poematów. Zliczyłam ponadto wszystkierymy właściwe zewnętrzne w badanych poematach 186 , oto wyniki: 41 par rymówzewnętrznych u Lukrecjusza (wśród nich 14 par to wersy, między którymi jestjednowersowy odstęp) 187 , 16 par u Wergiliusza i 32 pary u Owidiusza (wśród nich184 Por. J. Marouzeau, Le style oral latin, REL 10, 1932, 178.185 R. G. Austin, Virgilian Assonance, CQ 23, 1929, 55, a także wcześniejszy artykuł tego autorapodejmujący tematykę rymu w Eklogach Wegiliusza: Virgil and the Sibyl, CQ 21,1927, 100-105.186 Zajęcie to czasochłonne, nie podjęłam się już precyzyjnego zliczenia wszystkich rymówwewnętrznych, a tych jest znacznie więcej, to samo ograniczenie dotyczy wyników w zakresie asonansui homoteleutu..187 Są to następujące miejsca: I 107-8; 152-4; 164-5; 242-4; 265-6; 425-6; 540-1; 543-4; 664-5; 961-2;1088-9; II 399-400; 417-8; 501-2; 581-2; 626-7; 775-7; 843-4; 846-7; 907-8; 941-2; 1103-4; IV 176-8;135