Pokaż treść!

3.9 porównanie techniki trzech poetówLukrecjusz pod kilkoma względami różni się od dwóch pozostałych, młodszycho jedno pokolenie epików, u niego zasada repetitio osiągnęła szczyt w formieleksykalnej, poeta wielokrotnie powtarza to samo lub prawie to samo, jak gdybyprzepisywał całe zdania lub wersy. Bez wątpienia ma pewien zasób wyrażeń, którewykorzystuje podobnie jak Homer swoje rozbudowane „stałe epitety” w odniesieniu doposzczególnych bohaterów. Odczuwalnie częściej od pozostałych poetów używapoliptotonu i w odróżnieniu od nich sytuuje te same elementy w identycznychmiejscach metrum, najczęściej z tym samym akcentem metrycznym, najwyraźniej niedostrzegając potrzeby zmiany formy czy miejsca akcentowania, chcąc być może przeztak osiągniętą tożsamość brzmieniową wyraźniej podkreślić dany wyraz i zwrócić naniego uwagę słuchacza. Dość istotną kwestią są cele wyznaczone dziełu przez samegoLukrecjusza, a odmienne od dwóch pozostałych epików: jego poemat miał uczyć,a nauka wówczas polegała na wielokrotnym powtarzaniu i zapamiętywaniu słuchowym.Poeta podobnie jak nauczyciel w szkole chcąc zaznaczyć to, co szczególnie ważne,powtarza to dwa lub więcej razy, mając równocześnie na uwadze zarówno nowość jaki trudność opisywanych przez siebie zagadnień.Lukrecjusz przejawia tendencję do asonansów i rymowania o wiele większą odpozostałych, rymy stosowane przez niego są typowo gramatyczne, o jednolitychzakończeniach, najczęściej jako rymy zewnętrzne (końcowe) występują formy czasuprzeszłego impf. w zakończeniach wersowych, a rymy wewnętrzne to zazwyczaj rzecz.i przym. w związku zgody w identycznych przypadkach pojawiające się w jednymwersie – rymy te są proste i łatwe do uchwycenia. Z pewnością podnosiło to łatwośćodbioru, rymowe zakończenia wpadały w ucho i zapadały a pamięć, zwłaszczadotyczyło to słuchaczy mniej obeznanych z filozofią, poeta bowiem znał i ceniłprzemożną siłę skojarzeń brzmieniowych. Jako że rymy Lukrecjusza są znacznieczęstsze i bardziej zauważalne niż u Wergiliusza czy Owidiusza, powstała opinia, że sąnatrętne, niektórych męczą (wiele razy i bezkrytycznie przepisywana opinia XIXwiecznegobadacza Munro, o której już była wcześniej mowa), ale czy to było takieobraźliwe, że „rymy zrodziły się z prozy”? Skoro proza była ceniona i w niej jaknajbardziej wskazane było poszukiwanie identycznych lub podobnych zakończeń,ponieważ zgrabnie zaznaczało końce członów retorycznej wypowiedzi poprzez208