Pokaż treść!

odbiorców, wrażliwych na repetycje i wręcz ich oczekujących. Jest to harmoniadźwięku i znaczenia, tak często podkreślana w pismach teoretyków i tak poszukiwanaprzez starożytnych, wierzących w etymologie. Daje się zauważyć korespondencjasemantyczna pomiędzy poszczególnymi komponentami wyrażenia. Wprawdzie idealnejodpowiedniości dźwięku i sensu stworzyć nie sposób, ale można dążyć do jaknajwiększej zgodności na miarę środków, jakimi język dysponuje.W związku z powyższym francuski uczony wyróżnia dwie sytuacje: 1. klauzulamoże stanowić odrębną całostkę gramatyczno-treściową: a) rzeczownik + czasownik(w najważniejszej funkcji konstytutywnej dla zdania, podmiotu i orzeczenia): diceredivos, cura recursat, arma parari, lumina lucent, poscat Apollo; b) rzeczownik +czasownik (związek rekcji, orzeczenie i dopełnienie): pandere palmas, cernere certant,litora linquens, asperat undas, vertere terga, nomina mandate…; c) rzeczownik +dopełnienie okolicznikowe: corpora constat, lumine lustrans, parcere parto, spargerelympha, limine pelli, ore momordit, condere terra…; d) przymiotnik + rzeczownik:maior imago, nulla venustas, sanguine sacro, Alpibus altis, nulla voluptas, vivida virtus,clarus Achilles, corpora prima, Tartara taetra, e) rzeczownik z przydawkądopełniaczową: carminis artem, mortis amorem, limen Olympi, fragmine montis, luminamundi…, f) wyrażenia przyimkowe: Martis In armis, currere In urbem, missus inarmis, fertur ad aures, vivere in arvis, g) czasownik + przysłówek: pericpe porro, attulitultro, perdere semper, h) czasownik użyty w apostrofie: Turne, sequamur, credite,Teucri..2. jedność treści i dźwięku osiągana jest przez poetę przy użyciu tej samej grupykategorii gramatycznych: a) dwa połączone rzeczowniki: fasque nefasque, arbo reramos, corpora forma, cuspide vulnus, corpore sudor, flumina Nymphae, sidereterram… b) dwa przymiotniki: turbidus atra, arduus altis, c) dwa przysł: terquequaterque, clamque palamque, d) przysłówek + przymiotnik: turpiter atrum,e) rzeczownik + przymiotnik: ossibus albos.W toku poznawania dzieł epickich łatwo zauważyć, że są takie słowa, którestanowią bardzo „płodne” połączenia: pectora, corpora, lumina, bracchia, flumine,cornua, aequora, sidera, origine itp., niezwykle często obecne w klauzulachw rozmaitych układach mają one walor wybitnie impresyjny i ich znaczenie oddajew sposób niemal doskonały aktualnie wyrażane idee poety. Często jeden udany układbył wiele razy powtarzany (lub z drobnymi zmianami), rozproszony w całym utworze.202