Pokaż treść!

ymami nie są, według mnie rymują się wyrazy różne co do treści i brzmieniaspółgłoskowego przed miejscem akcentowanym, ale o uzgodnionych elementachwokalicznych począwszy od elementu akcentowanego i jednakowe pod względemspółgłoskowym w swojej końcówce: matka – swatka lub kwiatka, ale nie matka -matka. Kiedy na końcach kolejnych lub nieodległych wersów pojawiają się identycznelub niemal identyczne formy wyrazowe (zmiana przypadka gramatycznego), ja bym turaczej widziała epiforę, zjawisko wprawdzie niebyt częste (a już szczególnie w poezjiwspółczesnej), ale istniejące przecież na zasadzie podobnej jak anafora, a w poezjiantycznej nie tak znowu rzadkie jakby się zdawać mogło, obecne najlicznieju Lukrecjusza (o czym była mowa nieco wyżej przy okazji słów-kluczy), ale niejedenraz wykorzystywane również przez Wergiliusza i Owidiusza.Podobny jest w zakresie rymu pogląd rosyjskiego teoretyka wiersza, JurijaŁotmana, który szczególnie dogłębnie badał zagadnienie rymu właśnie: „Stwierdzenie,że rym jest zgodnością brzmienia przy niezgodności znaczeń, byłoby uproszczeniemzagadnienia. Przecież także i pod względem brzmieniowym rym nie jest zazwyczajpełną 196 , ale jedynie częściową zgodnością. Utożsamiamy wyrazy różnobrzmiące, alemające wspólne elementy fonologiczne, i pomijamy istniejące różnice na rzeczustalenia podobieństwa. A następnie korzystamy z ustalonego podobieństwa jakopodstawy dla przeciwstawienia. W sytuacji rymowej zbliżenie brzmieniowe staje sięzbliżeniem pojęć, rozbudowuje semantykę form. Można zatem powiedzieć, że proceszestawienia i przeciwstawienia, którego różne strony z różną jasnością przejawiają sięw dźwiękowej i znaczeniowej granicy rymu, stanowi istotę rymu jako takiego. Naturąrymu jest zbliżenie elementów różnych i ukazanie różnic między podobnymi. Naturarymu jest dialektyczna” 197 . Również uczony amerykański, K. Burke, podkreśla, że rym,który wydobywa zasadę repetytywną w sztuce i stanowi najbardziej elementarnąmanifestację jedności i zróżnicowania współistniejących w dziele sztuki literackiej,widoczną w dwóch rymujących się sylabach: room – doom, zróżnicowanie dźwiękuw dwóch pierwszych głoskach współistnieje z jednością dźwięków w pozostałychsamogłoskach i ostatnich spółgłoskach 198 .196 Uczony rosyjski uznaje identyczne powtórzenia jako rymy całkowite, ale tylko i wyłącznie w oparciuo zasadę, że nie ma w poezji dokładnego powtórzenia, każde „przepisanie” wyrazu po raz kolejny jestusytuowaniem go w nowych realiach i może powodować pewne skutki natury semantycznej.197 Por. J. Łotman, Op. Cit., 180.198 Por. K. Burke, Op. Cit., 619.140