Pokaż treść!

homofonia sylabiczna, o której będzie mowa za chwilę. Efekt o charakterze muzycznymosiągany przez wersy posiadające asonanse, a o charakterze rytmicznym osiągany przezhomoteleuty, z całą pewnością był poszukiwany i to poeta decydował, gdzie i jak goużyć, gdyż nie krępowały go żadne sztywne reguły i kiedy go do poematu wprowadzał,to czynił to w moim przekonaniu bez wątpienia świadomie, wiedząc że był elementemtak samo dźwięcznym jak inne odmiany aliteracji. Fakt, że u jednych twórców asonans,rym czy zgodność rymowa w postaci homoteleutu zajmują bardziej eksponowanemiejsce, a u innych są mniej dostrzegalne, wcale nie oznacza, że były to całkowicieokazjonalne, jednostkowe zdarzenia, możliwe do rozpatrywania jedynie w kategoriachlapsusu, roztargnienia lub kaprysu poety. Ja uważam, że była to wyłącznie kwestiawyboru i osobistych artystycznych preferencji.149