Pokaż treść!

samogłosek w końcówce wersu w pewnym momencie stało się niemal jedną z reguł,widać to po frekwencji takich kolejnych zakończeń wersów jak:De r. n. II 727-8: animalia solum - … ac mare totumDe r. n. V 1282-83: … dentesque fuere - … fragmina ramiDe r. n. VI 628-9: … aequore ponti - …spargere in orbiAen. II 214-17: … amplexus uterque - … depascitur artus… ac tela ferentem - … ingentibus; et iamAen. II 538-40: … cernere letum – … funere vultus – … mentiris AchillesMet. I 23-5: … ab aere caelum - …exemit acervo - … pace ligavitMet. VII 128-9: … telluris imago - … consurgit in arvoMet. X 366-7: … nomine dicto – … conscia virgoWreszcie bywa też powtórzona samogłoska końcowa w cezurze, typowe jest tozjawisko dla pentametru (elegia), ale nie brakuje również i w heksametrze tego typu:Aen. IX 114-16: Ne trepidate meas, ** Teucri, defendere navesNeve armate manus: ** maria ante exurere TurnoQuam sacras dabitur ** pinus. Vos site solutae.Met. IV 619: Quas humus exceptas ** varios animavit in angues:Met. VII 65: Scylla rapax canibus ** Siculo latrare profundo?Met. IX 459-60: quod sua fraterno ** circumdet bracchia collo,mendacique diu ** pietatis fallitur umbra.Obok wersów, w których jest powtarzana jedna wybrana samogłoska, są teżi takie, które wykazują regularności w zmianie samogłosek, dwóch lub trzech,ułożonych w serii akcentów metrycznych w postaci naprzemiennej (ABABAB) lubparzyście (AABBAA lub BBAABB), co daje efekt bliski aliteracji i jest w stanie nadaćwersom walory onomatopeiczne, tym bardziej, gdy spotka się w jednym miejscujeszcze i inne figury dźwiękowe. Ten typ „homofonii wokalicznej” formują 2 lub 3samogłoski; np.:De r. n. II 619: Concava raucisonoque minantur cornua cantu (ABABAB)Met. I 436: edidit innumeras species, partimque figuras (ABCABC)Aen. II 259: Laxat claustra Sinon. Illos patefactus ad auras (AABBAA)177