Pokaż treść!

‘a’ i ‘e’. Wergiliusz stosuje ponad 115 kombinacji, a więc u niego obserwujemy jużrozszerzone repertorium możliwych wariantów tej figury. Natomiast Owidiuszwykazuje się w tym aspekcie największą wirtuozerią, sięgającą blisko 150 różnychkombinacji, przy czym należy zaznaczyć, że znaczniej chętniej sięga ten poeta pokombinacje „mieszane” niż po identycznie brzmiące komponenty, nieraz zestawianaprawdę wyjątkowe (np. –pe po-), których najwyraźniej specjalnie poszukiwał dlauzyskania najwłaściwszego efektu dźwiękowego (te wyjątkowe układy prawie zawszesytuowane są w klauzuli), bez wątpienia zwracającego uwagę na dany passus podczasrecytacji. Tendencja do używania wersji „mieszanej” jest wyraźnie zaznaczonau wszystkich trzech twórców, dla przykładu można tu podać różnice w częstościzastosowania najpopularniejszych kompozycji: -ra ra- i –ra re- czy –re –ra:u Lukrecjusza jest to w kolejności odpowiednio 5 – 51 - 45, u Wergiliusza 5 – 36 - 50,a u Owidiusza 7 – 61 – 60 przypadków. Różnice są wprost uderzające, dysproporcjewprawdzie mniejsze, ale równie mocno zaznaczone, dają się zaobserwować takżew innych zestawieniach, aby się o tym przekonać wystarczy sięgnąć do tabeli. Pracującnad tym zagadnieniem wyszukiwałam w tekstach najpierw identycznie brzmiącezestawy, ale w trakcie tych analiz zwracały moją uwagę, przyciągając głównie ucho,zestroje mieszane i z wolna dodawałam je do tabeli widząc, jak ciekawe są tych badańrezultaty. Stąd obecność dwóch tabel odnoszących do homofonii sylabicznej, ponieważw tej starszej wersji, przedstawionej w aneksach jako pierwsza zdwóch, różnicew użyciu lepiej się uwypuklają, gdy odnośne dane liczbowe wypisane są obok siebie.Oczywiście funkcją homofonii sylabicznej jest funkcja przede wszystkiminstrumentacyjna, dźwiękowo ubogacająca tekst, podkreślająca samo jego brzmienie,nawracająca do tych samych lub podobnych dźwięków, przez co - jak słusznie określiłto Pontano – bardzo wdzięcznie i subtelnie pieści ucho słuchacza i sprawia, że już tekstsam w sobie, sam dla siebie zachwyca swym brzmieniem. Taki zabieg artystycznyponadto wyraźnie odznacza się w tekście i podkreśla dźwiękowo ważniejsze momentyw dziele, kładąc na nie silną emfazę.198