Pokaż treść!

1.4 polski wkład w badania nad instrumentacją dźwiękowąPolskie piśmiennictwo naukowe dotyczące zagadnień instrumentacjidźwiękowej w poezji i prozie klasycznej reprezentowane jest nadzwyczaj skromnie.W zasadzie jedynym badaczem, który podejmował właśnie te zagadnienia (i nadal toczyni) jest krakowski uczony, znawca stylistyki łacińskiej, Józef Korpanty.Opublikował on szereg artykułów naukowych na temat aliteracji, paronomazji,homofonii sylabicznej, anagramów i innych rodzajów figur dźwiękowych związanychz powtórzeniami wyrazowymi oraz efektami dźwiękowymi, pojawiającymi sięw nacechowanym miejscu metrum, jakim jest niewątpliwie klauzula heksametru.Wszystkie rozprawy w porządku chronologicznym zamieszczam w bibliografii nakońcu pracy.Z prac tej dziedzinie pokrewnych, bo dotyczących zagadnień łacińskiej prozyrytmicznej, wymienić warto obszerne dzieło Tadeusza Zielińskiego Das Clauselgesetzin Ciceros Reden, ogłoszone drukiem w Lipsku w 1904 roku oraz dobrze w świecienauki znany artykuł tego samego autora Der Rhytmus der Roemischen Kunstprosa undseine psychologischen Grundlagen opublikowany w: „Archiv fuer die gesammtePsychologie” VII, 1906, 125-142 74 .Pracą najnowszą dotyczącą języka greckiego, ale nie ogłoszoną drukiem(rozprawa doktorska obroniona w 2003 roku w Instytucie Filologii KlasycznejUniwersytetu Jagiellońskiego) jest Instrumentacja dźwiękowa w greckiej liryceindywidualnej epoki archaicznej autorstwa Jacka Partyki.Z polskich rozpraw naukowych podejmujących zagadnienia instrumentacjidźwiękowej na przykładzie wybranych dzieł literatury rodzimej, nie sposób niewspomnieć o dwóch podstawowych dziełach. Pierwszym z nich jest Forma dźwiękowaprozy polskiej i wiersza polskiego, ogłoszona drukiem w roku 1912 przez wybitnegoznawcę przedmiotu, Kazimierza Wóycickiego, a wznowiona nakładem PolskiegoWydawnictwa Naukowego w roku 1960. W niej autor w sposób konsekwentnydowodzi, że utwór literacki będąc tworem językowym, dany jest odbiorcy jakozorganizowana całość wymawianiowo-brzmieniowa, a to, co w dziele literackimstanowi sferę dostępną zmysłowemu poznaniu, stanowiącą jego zmysłową74 Obszerną bibliografię prac z zakresu prozy rytmicznej, jakie powstały do 1928 roku włącznie znaleźćmożna w artykule L. Lauranda Bibliographie du ‘cursus’, REL 6, 1928, 73-90.53