Pokaż treść!

końcówki „-ntes” wystarczyły piszącemu te słowa, żeby wrzucić wszystko doprzysłowiowego jednego worka.Pamiętać warto i o tym, że sami starożytni nie byli we wszystkich dziedzinachprecyzyjni, nie można zawsze i całkowicie polegać na ich opiniach. Wskazaniadotyczyły zasadniczo prozy, a nie poezji, która rządziła się swoimi prawami, nierazjakby celowo łamiąc te uświęcone w prozie. Owszem, nie mamy przekazanej przezstarożytność jasno określonej teorii eufonii i aliteracji, jedynie kilka pojęć doczekało sięjakichś bardziej lub mniej oględnych definicji. Prawda jest taka, że nie mamy wieluinnych teorii albo informacje na jeden i ten sam temat są sprzeczne i niejasne, tak jestnp.: w kwestii akcentu. Starożytni nie pisali o wszystkim, często nie pisali o tym, cowydawało się być dla nich sprawą prostą i oczywistą i wręcz szkoda było podejmowaćtemat, który narażałby autora rozprawki na zarzut banału. Są w języku takie środkiwyrażania, że nie mają nawet nazwy, gdyż są tak powszechne, proste i oczywiste dlawszystkich. W takim duchu – jak się wydaje – utrzymana jest wypowiedź Kwintyliana(Inst. Orat. IX 3, 4): „Sunt quaedam figurae ita receptae, ut paene iam hoc ipsumnomen effugerint”. A jeśli już nawet starożytni czynili jakieś wzmianki, to terminologiabyła im obca, mechanicznie przejęta od Greków, przetransponowana znaczeniowo i natym koniec. To tak jakby objaśniać znaczenie słowa używając nie słownika własnegojęzyka, tylko języka obcego, błędy i nieścisłości są niemal nie do uniknięcia. Jestsprawą ewidentną, że zagadnienie dźwięku i dźwięczności wypowiedzenia, w proziei poezji, było dla Rzymian bardzo istotną sprawą, a dzieła tworzone w tej konwencji,w porównywalnym czasie, są tego świadectwem, same – bez potrzeby osobnegokomentarza - pokazują sposób użycia chwytów dźwiękowo-słownych. Do takichelementów twórczości poetyckiej zalicza się również i rym, a w jego obrębie innezjawiska rymowe: asonanse i homoteleuty, obecne w poematach epickich i nie tylko,a to, że w liczbie nie tak znacznej jak w poezji średniowiecznej i późniejszej, niezmienia faktu, że umieszczone zostały w dziełach celowo.Dokładniejsze przyjrzenie się zagadnieniu, zbadanie okoliczności użycia tegorodzaju zestawień oraz regularność w umiejscowieniu tych zdarzeń: arsa 3.stopy, tużprzed cezurą główną oraz ostatnia teza w wersie, tuż przed pauzą oznaczającą przejściedo następnego wersu, pokazują, że asonanse i rymy, a także homoteleuty, nie są dziełemprzypadku. Nie zawsze jest pełna zgodność gramatyczna, postulowana przez częśćbadaczy, którzy z tego samego względu ten środek wyrazu oceniali jako „zbyt banalny”,wielokrotnie są to zupełnie różne człony zdania, gramatycznie do siebie nie134