Pokaż treść!

w zakresie organizacji tekstu i wierszotwórczej roli w dawnej poezji (głównieu Newiusza i Enniusza).W badaniach nad zjawiskami instrumentacji dźwiękowej w językachklasycznych, a w szczególności języku łacińskim, przodowali uczeni francuscy. To do„szkoły francuskiej” należała pałeczka pierwszeństwa w tej dziedzinie przez długie lata.Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej ukazała się ciekawa praca omawiającazjawisko aliteracji u Wergiliusza, autorstwa A. Cordiera L’alliteration latine.Le procede dans l’Eneide de Virgile 69 , zawierająca na kilkunastu początkowychstronicach cenne zestawienie najdawniejszych prac poświęconych zagadnieniu aliteracjitak w łacinie, jak i w grece 70 . Praca poświęcona głównie aliteracji inicjalnej,w mniejszym zakresie zjawiskom z dziedziny rymu, przedstawiająca przejrzyściedorobek wcześniejszy w tej materii, ale nie wnosząca nowych wątków w postacihomofonii sylabicznej, sygnalizowanej już przez Giovanniego Pontano.Najwybitniejszymi reprezentantami wspomnianej „szkoły francuskiej” byli JeanMarouzeau, autor kilkunastu artykułów z zakresu nieregularnej instrumentacjidźwiękowej i stylistyki łacińskiej oraz największego dzieła pt: Traite de stylistiquelatine 71 i francuskojęzyczny uczony rumuńskiego pochodzenia, N. I. Herescu, autorciekawej pracy pt: La poesie latine. Etude des structures phoniques 72 , podejmującejgłównie wątek harmonii wokalicznej w łacińskiej poezji klasycznej, ale opisującyrównież i inne zagadnienia z zakresu instrumentacji głoskowej zaobserwowane nietylko u epików, ale i liryków, takich jak Horacy czy Katullus. Poza tymi dwomawybitnymi uczonymi zagadnienia instrumentacji dźwiękowej opisywali i omawialifrancuscy poeci i krytycy literatury. Czynili to głównie w ramach ogólnej refleksji nadpoetyką, jej definicją oraz środkami wyrazu, przede wszystkim w odniesieniu doutworów współczesnego języka francuskiego, ale czasem też z odniesieniem dojęzyków klasycznych 73 .Z obszerniejszych prac naukowych nie można nie wspomnieć dzieła WalteraJ. Evansa Alliteratio Latina or Alliteration in Latin Verse Reduced to Rule z roku 1921.69 A. Cordier, L’alliteration latine. Le procede dans l’Eneide de Virgile, Publ. Fac. Lettres Univ. Lille 3,Paris 1939.70 Omawiać kolejno wszystkich prac w tym miejscu nie ma potrzeby (większości wręcz nie sposób z racjiich znikomej dostępności), pełną listę zamieszczam w bibliografii ogólnej na końcu pracy.71 Zob. J. Marouzeau, Traite de stylistique latine, Paris 1935 (i wyd. 2., 1946).72 N. I. Herescu, La poesie latine. Etude des structures phoniques, Paris 1960.73 Najwięcej do powiedzenia mieli znany poeta Paul Valery i fonetyk Maurice Grammont, autorobszernego dzieła Le vers francais. Ses moyens d’expression, son harmonie, Paris 1904. Dzieło tozawiera cały rozdział, Phonetique impressive. poświęcony fonetyce i jej potencjalnym związkomsymbolizmem dźwiękowym, o którym mowa będzie w rozdziale drugim.51