Pokaż treść!

ma ujednoliconą „barwę” samogłoskową, silnie przeważa w nich jedna wybrana, co jestformalnym „chwytem” nie mniej sugestywnym od wyraźnie zasygnalizowanego efektuonomatopeicznego.Wszyscy trzej poeci świetnie i bardzo chętnie stosują aliterację inicjalną, z tym,że u Lukrecjusza ten typ jest nieco bardziej eksponowany, jego zestawy słówaliterowanych inicjalnie są liczniejsze, zagęszczone, umiejscowione bliżej siebie,uderzają jednocześnie i ucho i oko. Poeci generalnie umieszczają zespoły wyrazówaliteracyjnie przynależnych do siebie w kluczowych miejscach metrum, bardzo chętniew klauzuli i w okolicach cezur wersowych, grupując je dość blisko siebie, niewychodząc z reguły poza najbliższe 3-4 wersy, najczęściej ograniczając się jednak dojednego-dwóch wersów kolejno po sobie następujących w poemacie. Wszyscy trzejkładą szczególny nacisk na finał wersu, klauzula jako miejsce szczególnie nacechowanejest terenem najrozmaitszych chwytów artystycznych, mających na celu podkreśleniesłów istotnych, poprzez nawracanie do ich dźwięków składowych, niezależnie odformy: pojawia się tu poza aliteracja inicjalną homofonia sylabiczna (znaczna częstość)czy inne figury dźwiękowe, np.: aliteracja pod akcentem metrycznym (tonalna) lubpowtórzenia dźwiękowe opisane przez J.P. Chausserie-Lapree, mające wiele wspólnegoz konsonansem, bo w istocie swej zasadzające się na zgodności dwóch (trzech)spółgłosek z mniej istotnym wypełnieniem samogłoskowym, a efektowne szczególniewtedy, gdy obydwa akcenty metryczne klauzuli padają na takie właśnie podobnezestawienia sylabiczne.Jeśli idzie o strukturę wyrazową, to w dziele Owidiusza o wiele większy udziałmają wyrazy krótkie, jedno- i dwusylabowe, proste w użyciu i nadające opowiadaniuwartkości, co w moim odbiorze stanowi ciekawy rys jego twórczości, ale z drugiejstrony takie rozdrobnienie tekstu nie wszystkim krytykom się podoba. Uważam zaodważne jego dążenia do silnego zaznaczania swojej indywidualności, gdy„programowo” niemal sprzeciwiał się temu, co uświęcone tradycją. W Metamorfozachstawia bardziej na rytm, powtarzanie podobnych spółgłosek i łączenie w szeregizdaniowe słów o przyjemnej zawartości dźwiękowej, która samym brzmieniem milełechtała ucho słuchacza (zupełnie niezależnie od nie mniej urzekającej treści) niż nawyraźne dźwiękonaśladownictwo 280 , co jak się wydaje ma pewien dość istotny związekz jego twórczością elegijną (onomatopeje można tam odnaleźć w naprawdę śladowychilościach). Pod względem częstości efektów onomatopeicznych niezrównany jest280 L. P. Wilkinson, Onomatopoeia and the Sceptics, CQ 36, 1942, 124.211