De const van rhetoriken

xj.
83
Zomighe andere, en hilp uutstel noch adpeel,
De doot ouervielse met scherpen plaghen:
Minen specialen vriend Adriaen masseel,
Ghetrauweren en antierde ic myn daghen.
Ian Remes, die de lieden conste behaghen
Met cluten, bleef ind selue ongheual:
Den hooghsten Messyas leid zulcke laghen,
Hy en sal niet op hauwen hy en heuet al.
xij.
Om noch eenen, hellaes! moet ic versuchten,
Vviene ic beminde vuer dlicht mijnder ooghen:
In brabant moeste zyn ziele vluchten,
Ende zyn iongh lichame verdrooghen.
O God der hemelen! hoe wildet ghy benooghen
Minen vriend in zyn ionghde met so scheerpe straelkins?
Vvild doch dyne ontfaermighe gratie toogen
Ghedijnckende de ziele van heer Ian waelkins.
xiij.
Hellaes! waer es den tijd ontspronghen,
Ende de const daer hy hem in gheneerde?
Dat hi, (die gelijc een Iinghel heeft ghesonghen)
Duer Gods wille leid vort onder deerde.
Dus zyn myn vrienden alle harer veerde,
Daer ic in ontrust ben, end therte smertigh leid:
O God, niet naer verdiente oft weerde,
Maer gheeft elcken naer dijn baermherticheid!
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken