De const van rhetoriken

Ander snede van xiij. In tvroede.
j.
161
O verdoolde meinsche wat hebt ghy voren,
By dijns selfs schulden gaet ghy verloren:
Ic claghe u vvant ghy zijd myn creatuere,
Alzoodt blijckt al naeckt.
Ghelijck den vader tkind hebbick hu vercoren,
Ende ghy laes! en mueght my sien nogh horen:
Gheschepen en gheboren naer myn figuere,
Zeer vvel gheraeckt.
Ick ben dyn zalicheit die thuvvaert vvaeckt,
Als die hu nooit en liet.
Het es al mine wies ick hebbe ghemaeckt,
Dwelck ooghe iewers siet.
Nochtans en heescht ghy my gheentijd niet,
Als ben ick bouen al omnipotent.
O meinsche my wonderd dat ghy my niet en kent!
ij.
Van als wiesmen met monde ghewaeghd,
Eerde, lucht, watere, ende vier, onuersaeghd,
Hebbic gheschepen om dmeinschelic ghemeente,
Met myn cracht diuine.
Vvies den hemel beuangd, wies deerde draeghd,
Voord al tgheent daer den dagh op daeghd:
Peerels, gaud, zeluere, hoe dierbaer ghesteente,
Het es al mine.
Alleenelic om deertsch goed te crighen int schrine
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken