De const van rhetoriken

139.
47
Voord, of dies en vlies, op verlies syn probabele
Goed ende stabele, vraeghd menich om weten:
Van lust, blust, en cust, hauwsn zij ooc fabele,
Om datmen driesch en bluscht schrijfd int vocabele:
Den accent neemdt dit al in syn secreten.
Oft lédigh, héligh, bésigh, naer iemends verméten
Goed zijn? vraeghdy welc van dien int verwaet licht?
Tghelijc spellen en haud deerste niet verbéten,
Maer dlaetste wijst dees const vuer straet dicht.
140.
Nu sijndere Syllabijcqsche adiectien
Commende ter protectien vanden factuer,
De welcke (als staen zy ter correctien,
Gheuende ind dicht seer lettel affectien)
De menighe insereerd in syn labuer:
Ghelijck goed zyn, moet zyn: weerende den ghuer
Des consts, als redenen die gheaboleerd gaen
Gheseid hebben, gheleid hebben, volghen ooc dien spuer
Nochtans vindick dat zy gheautoriseerd staen.
141.
Hartman ende zwartman, met andere véle
Diemen leest ten spele van esbatementerien,
Zoo ic, in dit, mijn propoost niet en héle
En zullen niet vele lyden mijnder kéle,
Vvant ick maghse deerfuen van allen siën:
Als hebbickt zomtijdt ghesteld t'ander tiën
Nu voord an, willickt met menighen pachter haten
Ghy ionghers, willes u lien oock vermiën
Keerd en wendt tdicht ghy zullet wel achter laten.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken