De const van rhetoriken

iij.
148
Ic vuerweet expres, dat Hercules, die duer liefde span
Noit en leed, griefzo wreed, noch zulc verdriet
Als icke, zoo ickt schicke: Noit drouuer man:
Vvant groot grief, ongherief, tcomd my al an
Sichtent dat ic began, te minnene iet.
Ic claghe dbediet, dwelck my gheschiet,
Als su my siet, zu gaet tander plecken,
Van my zu vliet, zu en acht mijns niet:
Tfy Venus diedt riet, vul looser kecken.
Duer pine, ic verwinne, als winters slecken,
Als ickse sie ghecken, ende my versueren:
Dies moet ic ontdecken, myn eerste vertrecken,
Vvie hertelick mind moet dicwilt trueren.
iiij.
Prince.
Princesse myn hertelicheit doet my genoost leuen
Mids dat ic u minne, vul gratiuese ghueren zoet:
Vvild my dogh eens ghenadighen troost gheuen
Naer dat my dijn strafheit dus sceerp ghebueren moet,
Vuer al dat ghy my dus dicwilt trueren doet.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken