De const van rhetoriken

Clausele van xix. Ander snede.
212
O ghecruuste God! wee my fier en quaet,
Dat ic gheen compassie en hebbe op alle u wonden
Ick duer wien ghijdt leedt, bliue obstinaet,
En diedt niet an en gaet syn druckich beuonden,
De Iinghelsche scharen, droufden te dien stonden,
Men sagh de sterren en planéten dwinen,
De doode verresen, de eerde es gheschronden,
De zonne ende mane lieten haer schinen.
Twas al vul deemsternessen ende bruinen,
Den temple spleet, en de dyamantin steenen.
Ende ic! om wien ghy doogdet zo veel pinen,
En can nauwe eens om mijn sonden gheweenen,
O ghebenedide Heere! ghy weedt myn meenen,
Laedt hu myn tranigh ghebed ancleuen:
Duer u bloedighe wonden groot metten cleenen,
Vvild my myn stijnckende zonden vergheuen.
Voordan willic leeden een dueghdelick leuen,
Alle boosheid hachtende vuer een onuerduldig pleit:
Vvild mijns ontfaermen goe helige drievuldicheit.
[Refreinen van 20-en]
Referein van twintighen, vuer d'hand.
j.
Costume ende zede eist van desen lande
Datmen ghenouchte hantierd binnen bestande,
Of alst gheen inlandsche oerloghe en regneerd,
Ghelijckt nu niet en doet.
Dies ghy, myn heeren vander Edijngscher warande,
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken