De const van rhetoriken

Sprake, op een Mespele.
237
Den uppersten Heere diedt al doet groeien,
Vville u met zijnder gratien besproeien,
Eerweerdigh Cuenijngh van goederthieren aerd,
Met al dat rond omme u es vergaerd,
Ic brijnghe u uut ionsten, ghewerd elcks duchten,
Eene van tvoernoemds heeren vruchten,
De welcke groeid binnen haren saeisoene,
Inden zomere als alle dijngh staet groene.
Haer figuere (om blusschen elcks smerte)
Es de ghedaente van eender herte.
Vijf steenen heeft zu in, lustich en schoone,
En zoo veel tonghen heeft zu teender croone:
Vvadt es sal ick u lien doen bekent,
Siet daer Gods maecksel ende myn present.
Men zeid een prouerbie zomtijd te passe,
Vander mespele van den nieuwen wasse:
Maer dese en es van dier productie niet,
Haer groeissele es in den auden was gheschiet.
De vijf steenen daer ick eerst af gaepte,
Zyn zy, die Dauid in de Beke raepte:
Te wetene naer myn beste onthauwen.
Hope, Vulstandicheid, Vaste betrauwen,
Gods Vreese, ende Gods Liefde daer an:
Daer Dauid met ghewapend Goliath verwan,
Alzo in primo regum staet al claer.
Ende de viue, haer tonghen daer naer
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken