De const van rhetoriken

[II. De Const van Rhetoriken]
[1. Theoriestrofen 1-182]
1.
1
LElius ende Scipio, twee Princen groot.
Machtigh zonder ghenoot, ende wijs van rade,
Lieten ons exemple by menigh exploot
Om traegheyd te schuwene, als zonde snood,
Vvant zu es moedere van allen quade:
Vvieze hantierd vind hem in de schade,
Onmoghelic waerd dat zijn herte vrédich stonde:
Veel lieuer ic mijns zelfs zin verlade
Dan datmen my op zommighen tijd lédich vonde.
2.
By zulcken gh'éten hebbende eens vander noene
Met lustighen saysoene, twaer quaed dat ickt zwéghe,
De velden vul blommen staende, en de bosschen groene,
Ghelijck dat den Heere iaerlicks pleeghd te doene,
Stond ick op vander tafele, vul alder zéghe,
Naer den Edelaerd-bosch steldic my te wéghe
Om wandelen langhs den groenen pleine,
Duer Twolf-gat track ick naer daude pléghe,
Naer den Slanghen-brouck die schoon fonteine.
3.
Dit sprutende water zeer wel gheraeckt
Twelck menighen smaeckt delicieuselick,
Niet by artificien ommestaeckt,
Maer by rechter Naturen toe-ghemaeckt,
Elcks herte verblydende couraieuselick
Ghelijckt wel Creusis de fonteyne pompeuselick
In twaud van Ida, daer vremd ghedierte binnen lagh,
Daer Paris met Oenone zat amoureuselick,
Ende daer hy de naecte drie Goddinen zach.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken