De const van rhetoriken

231.
248
Ontga ic my ieuers, ind dicht principalic,
Ofte ooc verbalic, ende rigorueselic,
Ick bidde elcken zonderlijnghe, en nemes niet qualic,
Vvant niemende en nopic specialic,
Noch en ouercrijssche ic furiueselic.
Te wilen ick de ionghers diene coraiueselic,
Verghetick dat ick aud ben, naer Marcus sententie,
Den middagh lijdt tonzent fraudulueselic:
Het gater op den auend, dus neemd pacientie.
232.
Ic bens Lucilius, in zinen tijd de gheheerdste,
In consten de vermeerdste, vul onzer profiten:
Ic en wille niet (seid hy) dat dalder gheleerdste
Myn weercken lesen, noch dalder appeerdste:
Vvant, zij zoender my te vele tortein in smiten.
Dat ooc veel simpel onnoosel subditen,
Myn weerck angaen zoen, ende dat blammeren snel,
Duer haer blonckheid, zoen zij hem qualick quiten,
Dus latickt de middelbare visiteren wel.
233.
Duer mijn ionst hebbick om elcks veruroeien
Materie willen stroeien, schoone bouen sommen:
Vvaer ute (ghelijc uten peerde van Troeien,
Vvelck de Griecken stichten duer Calchas loeien)
Vele fraeye discipelen zullen commen.
Niet ic en wils my niet berommen:
Maer ick hoeps in God die van al es een wetere.
Alzoo hy ten utersten my sal dommen,
Ick deedt om dueghd, en gheue dmine om een betere.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken