De const van rhetoriken

106.
36
Te vele vocalen ouer een hoop
Maken quaden coop, want zij wijd doen gapen:
Als oock Monosyllaben, in zulc ghedoop
(Dat zijn woerden van een syllabe) hebben den loop
Fabius en coester nooit vrueghd vut rapen:
Der redenen hartheit zal men daer betrapen
Dwelck den Rethoriciën schuud met alle zinnen:
Te vele vocabelen, moedt ghy oock verslapen,
Die in vocale finéren end daer met beghinnen.
107.
Nu vindtmer zomighe van audden grijs bléuen
Die zot als wijs snéuen, zonder zin of practijcke,
Vvant zij contrarie alder Charten aduijs leuen,
Ende om tgoeds zins wille, dicwild prijs gheuen
Daer vul corruptien es de Rethorike:
Dees const es een const zonder ghelijcke,
Phylosophie es huer moeder, by dat de wyse talen:
Die van dichte dwaeld ende hem vindt in versijcke
Gheenen zin en helpt, hy moet van pryse falen.
108.
Of hebd ghy tverstand zoo vast duervrosen,
Vul vaster nosen in dijns herten grond,
Dat ghy noch text en ghelooft noch glosen,
Zo leghd u charten vte in prosen,
Ende gheeft uwe prisen daer ghyse iond:
Ghy en mueghd dit niet doen, ic zeghd goed rond,
Oft en wild dees edel const niet meer quellen dan:
Den zin zonder dicht, wéghick min dan een pond.
Hy es den besten dichtere die best stellen can.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken